Waldorf - Twelve Seconds To None

Play It Again Sam

Een viertal jaar geleden gooit Waldorf, een verzameling rasmuzikanten rond Wolfgang Vanwymeersch, zijn debuut op de markt. Vlaanderen heeft er weer een leuke groep bij en de bal lijkt aan het rollen te gaan. Totdat Vanwymeersch besluit om the Van Jets te gaan versterken en Waldorf uit elkaar dreigt te vallen. Maar 'Twelve Seconds To None' is het beste bewijs dat er nog meer dan voldoende leven in de groep zit.

Waar het titelloze debuut van Waldorf nog een plaat was met catchy muziek, is de tweede heel wat donkerder geworden. Dat valt meteen op in openingsnummer 2012. Hoewel het allereerste begin vinnig is, lijkt het wel alsof de song achtervolgd wordt door een schaduw.

De stem van Wolfgang kan je bezwaarlijk duister noemen en zijn natuurlijke heesheid zorgt voor een melodieus effect. Maar de luisteraar krijgt het gevoel alsof er een figuur in de achtergrond toekijkt. Eentje die het niet kan laten om af en toe een zinnetje mee te mompelen. En dat zorgt voor een akelig effect, hoewel je dat misschien niet vanaf de eerste luisterbeurt zo zal ervaren.

Deze lijn wordt consequent doorgetrokken naar de andere nummers. Op Back To Backstab bijvoorbeeld is die schaduw daar weer. Omdat Vanwymeersch zelf hoger zingt en het contrast zo dus groter wordt, valt ze hier nog meer op.

Echt vrolijk word je dus niet van ‘Twelve Seconds To None’, laat dat duidelijk zijn. Dat is trouwens ook niet de eerste bedoeling van de band. Naar hun mening zijn er vandaag weinig redenen om een vrolijke plaat uit te brengen.

Niet dat je meteen gitzwarte gedachten krijgt als je de plaat oplegt, maar toch liggen de gitaren behoorlijk zwaar op de maag. Echt luchtig is het geheel niet. Het rustpunt op de plaat is 10.000 Songs, ook al klinkt hier die "schaduwstem" weer door. Het zorgt voor de nodige afwisseling, waar je als luisteraar ook echt wel aan toe bent.

Dat Waldorf inspiratie zoekt in stonerrock, kunnen ze moeilijk verstoppen. Het nummer met het meeste singlepotentieel is ongetwijfeld Information. Een typisch stonerrefrein en een soort Evil Superstarsbegin maken hier duidelijk een winner van.

Zelf geeft de band aan dat ze serieuze inspanningen geleverd hebben om deze plaat op een goede manier live te kunnen brengen. Met zo’n gevulde, volgepropte, zware plaat is dat inderdaad belangrijk. Wij zijn in elk geval benieuwd om die vertaling live in actie te zien. Met deze plaat kan het namelijk werkelijk alle kanten uit.