Wallace Vanborn - Lions, Liars, Guns And God
News
Hebt u dat soms ook? Dat onhoudbare gevoel om een nummer lang de stereo heel luid te zetten? Geen rekening houden met buren, blèrende kinderen of jammerende wederhelften? Gewoon de knop op elf? On Your Knees van Triggerfinger is zo’n nummer dat daarvoor uiterst geschikt is. Of Atom Juggler van Wallace Vanborn. Maar staat op ‘Lions, Liars, Guns And God’ opnieuw zo’n nummer?
Adem alvast diep in, want opener Lion’s Manual vraagt je meteen de nodige moeite om op je stoel te blijven zitten en niet stuiterend door de woonkamer te gaan hoppen. Na de korte drumintro laat Ian Clement de gitaren als zweepslagen op je af komen. En de kraakverse ritmesectie maakt het er al niet eenvoudiger op. Het doet ons in elk geval met ongeduld uitkijken naar de energie die hiervan op een podium moet uitgaan.
In Found In LA worden de hoge Beegees-stemmetjes bovengehaald. Iets dat ook in The Lair wordt uitgeprobeerd en wonderwel lijkt te passen bij de bijzonder stevige riffs. Opvallend is ook dat bijna elke song een rustmoment heeft, als om de daaropvolgende uitbarsting nog beter te doen uitkomen.
Waar sommige nummers van een nageluitrukkende intensiteit zijn, klinkt de band op een song als Enemy Of The Serpentine eerder gereserveerd. Misschien heeft dat te maken met het feit dat Pawns, het akoestische rustpunt op het album, net voor Enemy Of The Serpentine komt. De luisteraar moet daarna weer even acclimatiseren, alsof de overgang geleidelijk moet gebeuren. Geweldige solo trouwens in dat nummer, waarin de gitaar een speciale klankkleur meekrijgt.
Met opener Lion’s Manual werd de in de inleiding gestelde vraag al meteen beantwoord. Het is nog even afwachten of Cougars ook dezelfde stereo-op-elf-status zal bereiken als Atom Juggler. Wel opvallend is dat ze opnieuw een single kiezen waarvoor de fans bij optredens luidkeels hun bijdrage kunnen leveren.
Toch gaat onze voorkeur eerder uit naar de opgespannen veer, die The Plunge is. Er gaat een duistere kracht van dat nummer uit. Zelf omschrijven ze het als “trusting your gut and jumping into the abyss, not knowing what you’ll find”. Ons komt het over alsof de twijfels voor het springen toch niet helemaal weg zijn. Er is nog steeds dat ongemakkelijke gevoel in de buikstreek. En precies dat is wat dit nummer tot een topper maakt.
Ook White River is zo’n song met gevaar op nekschade. Gelukkig wordt af en toe wat ademruimte gelaten, want de spoedgevallendiensten van de ziekenhuizen zouden het aantal acute hernia’s anders wel eens spectaculair kunnen zien stijgen. Clement kan zich met moeite inhouden, spuugt zijn teksten uit – trouwens, in Pawns valt dan weer op dat hij ook nog eens gevoelig en intiem kan zingen - en heeft daar de passende muziek bij geschreven. Dit is zes minuten en veertien seconden genieten.
Met ‘Lions, Liars, Guns And God’ heeft Wallace Vanborn bewezen dat er nog leven in stoner zit. Dit is misschien geen vernieuwend album, maar het is wel een plaat die de vinger aan de pols van de rock heeft. Respect!