Wallis Bird - Wallis Bird
Karakter/Bird Records
In het biootje dat de platenfirma bijvoegde staat vooraan vermeld dat Wallis Bird "contradictory" is en dat ze veel uiteenlopende stijlen combineert. Is dat een eufemistische omschrijving om een richtingloze opnamesessie te verkopen of is het de kernachtige essentie van de liedjes van Bird op haar derde cd ‘Wallis Bird’ ? Na een aantal beluisteringen zijn we er nog niet helemaal uit.
Wat opvalt aan deze plaat, is de onderliggende flow of energy die erdoor loopt. Wallis Bird heeft inderdaad geen moeite om haar songs op erg verschillende manieren te verpakken maar als een rode draad loopt er toch een soort van drive door die de ene song, als het ware zonder het bij een gewone beluistering te beseffen, aan de andere naait. Zet de plaat bij wijze van lakmoesproef gewoon op als backgroundsoundtrack en men merkt dat er zich een soort eenheid in verscheidenheid ontwikkelt, die de luisteraar vlot van begin tot het einde brengt.
Vooraleer we echt te filosofisch worden zullen we ons maar best met de songs op zich bezig houden. Die worden stuk voor stuk met veel overtuiging gebracht en zijn meestal meer dan behoorlijk. Zeg nu zelf : iemand die in de openingstrack Dress My Skin And become What I’m Supposed To al meteen "You don’t know shit" lief maar duidelijk door de boxen stuurt, vraag om aandacht.
Begon het allemaal nog rustig, dan gaat het ritme vanaf track twee voor enkele nummers flink de hoogte in. Elke compositie is niet even sterk, maar Wallis zingt alles met een dergelijke overtuiging dat er wel iets van blijft hangen tussen oor, hersens en dansspieren. Dat doet vermoeden dat deze dame live amper kan ontmoedigen. Op 1 april is dat proefondervindelijk vast te stellen bij haar optreden in de AB. Wij zien geen reden om daar niet bij aanwezig te zijn.
Soms wordt het een beetje te electronisch voor deze talentrijke songwriter en in Who’s Listening Now en op afsluiter Polaroid hadden we het gekrijs ook liever niet gehoord maar tegen de achtergrond van het vele fraais dat op deze plaat te vinden is, nemen we er dat graag bij. En zoals reeds gezegd, ook die songs, zoals bijv. Encore, worden steeds met overgave gebracht. Het meeste geslaagde nummer in deze categorie lijkt wel Ghost Of Memories, rustig begonnen maar openbloeiend als een frisse lentebloem.
Als Wallis Bird deze ritme-oefeningen wegbergt en zich op het zuivere songschrijven stort, is het tijd voor de pareltjes op deze plaat : in Dictum laat ze een staaltje zien van waartoe ze in staat is : een knappe melodie, mooi opgebouwd en een krachtig tailormade refrein. Haast even mooi is het intimistische But I’m Still Here, I’m Still Here dat net genoeg productie meekrijgt om je de adem tot op het einde te laten inhouden.
Is deze plaat van a tot z sterk? Net niet, maar in elk geval bewijst Wallis Bird een boeiende dame te zijn. We blijven aandachtig verder luisteren en houden u op de hoogte.