Wanda Jackson - The Party Ain't Over

Nonesuch Records

We schrijven 2011 en Wanda Jackson kraakt, schuurt en gromt weer als vanouds. Te weten: ze maakte haar debuut meer dan vijftig jaar geleden al. Het was niemand minder dan haar liefje Elvis Presley die haar de wondere wereld der rock-'n-roll deed ontdekken. Is er dan niets veranderd? Toch wel. Op haar 73ste is Jacksons wespentaille verdwenen (laten we realistisch blijven) en is ze net iets minder toonvast. De enige echte Jack White heeft zich opgeworpen als producer en redder der vergeten legendes. De vraag is of we hem daar dankbaar voor moeten zijn.

Eerlijk? Wanda Jackson redde zich best op haar eentje. De laatste keren dat we haar aan het werk zagen had ze een eenvoudige band bij en bracht haar grijze echtgenoot (al sinds 1961!) haar handdoekjes, gitaren en water. Ze wisselde gospel en country af met rock-n'-rollklassiekers. Toch stond de tent in brand en zag je overal rondom enkel dansende mensen.

De productie van Jack White draait vooral om zogenaamde 'vintage'-effecten; uitvergroten en overdrijven. Dat maakt de songs dikwijls onnodig druk en onnatuurlijk. Wat is de meerwaarde van de hevige tremolo en fuzz op Shakin' All Over? Draagt het hele bataljon blazers op de plaat echt iets bij?

De grootste mislukking op 'The Party Ain't Over' is wat ons betreft Rum And Coca Cola. Het voelt ongemakkelijk (en zelfs ondraaglijk ergerlijk) om Jackson vrijwel op haar eentje de meerstemmige Andrews Sisters te horen coveren, met op de achtergrond een instrumentale chaos die net niet chaotisch genoeg is om interessant te zijn.

Jackson is nog altijd het interessantste als ze simpelweg rockt (Nervous Breakdown, Rip It Up) of als ze het eerlijk en rustig houdt (Teach Me Tonight, Like a Baby, Blue Yodel 6). Ook de Dylan-cover Thunder On The Mountain is om duimen en vingers bij af te likken. Over You Know That I'm No Good, en vooral over het smerige refrein, zullen de meningen verdeeld zijn, maar het is op zijn minst interessant om een vrouw van haar leeftijd “Lick your lips as I soak my feet” te horen zingen.

Alle respect voor Wanda Jackson omdat ze niet op haar lauweren rust en het aandurft een nieuwe, 'experimentele' plaat te maken met jong talent. Toch was Jack White misschien niet de beste raadgever. Wij willen een naakte Wanda Jackson zien. In de figuurlijke zin van het woord.