Met een afgemeten drumroffel begint het eerste soloalbum van Warrel Dane, de zanger van de progmetal band Nevermore, die de nood voelde om een eerder song-gericht album op te nemen, eerder dan te focussen op de technische aspecten zoals bij Nevermore. Wil dit zeggen dat dit een album voor watjes is geworden? Zeker niet!
‘Praises to the War Machine’ is in alle geval melodieuzer dan Nevermore, duidelijk meer mid-tempo gericht en bevat ook minder technisch dissonante riffs zoals Jeff Loomis (van Nevermore) ze uit zijn mouw schudt. De riffs zijn compacter, worden misschien iets vaker herhaald, wat maakt dat het gehele album bijzonder catchy is en snel blijft hangen, zonder dat het daarom snel verveelt. Tevens wordt er ook meer gebruik van de klassieke gitaar gemaakt dan dit in Nevermore reeds het geval was. Onder meer in Your chosen misery speelt die een prominente rol, en ook in andere nummers duikt ze af en toe op.
Er is nog steeds plaats voor volbloed metaltruukjes, zoals het spelen op gitaren met massa’s gain - in Lucretia My reflection - of vingervlugge solo’s in het openingsnummer When We Pray,Patterns, The Day the Rath Wents to War of Praises to the War Machine, afhankelijk of we op de hoes of op de CD van ons promoalbum afgaan. Blijkbaar moet nog één en ander beslist worden in Century Media kamp, want ook het - nochtans prachtige - coverartwork van de hand van Travis Smith, de vaste designer van Nevermore die ook al werk verrichte voor Opeth, Anathema en Death, staat nog niet vast.
Als we kijken naar de muzikanten die dit album ingespeeld hebben, zien we dat die elders reeds hun sporen verdiend hebben: medecomponist, producer en gitarist Peter Wichers is ex-Soilwork, terwijl drummer Dirk Verbeuren nog steeds de vellen geselt bij eerder genoemde band. Dan hebben we natuurlijk nog Warrel Dane zelf, die fluistert, praat, zingt en zelfs lichtjes gromt, en aldus de volle capaciteit van zijn stemvermogen benut.
Tekstueel gaat Warrel Dane breder dan Nevermore : zo zingt Warrel in Brother over de foutgelopen relatie met - nomen est omen - zijn broer, en betuigt hij in het nummer This Old Man zijn postume respect aan zijn grootvader. In August heeft hij het dan weer over de begrafenis van een dierbare, mogelijks zijn overleden vriendin die ook grotendeels het onderwerp vormde van de teksten van het in 1999 verschenen uitstekende Nevermore-album Dreaming Neon Black.
We kunnen enkel besluiten dat dit een zeer geslaagde solo-uitstap is van vocalist Warrel Dane, die net als in zijn hoofdband Nevermore schippert tussen verschillende genres, met als ankerpunten trash, progressieve en heavy metal. Een aanrader voor fans van eerder genoemde genres en natuurlijk Nevermore-fans. Laten we hopen dat dit in beste Bruce Dickinson-traditie afloopt, waarbij uitstekende soloplaten afgewisseld worden met even uitmuntende bandplaten.
