Washington - Rouge / Noir

Glitterhouse Records

Grapjassen zijn het, de heren van Washington. De “Wikibio” op hun website weidt uit over allerlei onzin, gaande van de bevolking van de staat Washington tot de oppervlakte van Duitsland. Maar ergens tussen al die nonsens staat toch ook vermeld dat de band uit Noorwegen komt en dat ‘Rouge/Noir’, het onderwerp in kwestie, hun derde cd is.

Andere niet onbelangrijke informatie? Rune Simonsen neemt de zang ("het voortbrengen van muzikaal geluid met de stem") voor zijn rekening en bespeelt de gitaar ("een instrument met zes snaren"), terwijl Esko Pedersen de drummer ("een muzikant die drums speelt") is en Andreas Høyer de bas ("een snaarinstrument waarbij vooral de vingers, de duim of een plectrum worden gebruikt") hanteert. Tot zover de officiële informatie.

Opener Rouge/Noir lijkt interessant. De gitaar ("een instrument … ", enfin, u weet wel) en de vaardige zang van Simonsen eisen meteen de aandacht op. Rouge/Noir is een interessante song, ook al zakt het geheel halverwege een beetje in.

Simonsen en co hebben duidelijk goed geluisterd naar Radiohead en aanverwanten, en doen soms ook wel eens aan Travis denken. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Something Of A Voyage (Into The Underworld), waar de stem van Simonsen (denk aan Jonathan Meiburg van Shearwater) nog beter uit de verf komt.

Voor Last Of Eve wordt overgeschakeld op akoestisch en stilaan wordt duidelijk dat er toch wel iets ontbreekt om van deze band een blijver te maken. Het is immers steeds moeilijker om de aandacht erbij te houden. Naarmate het album vordert, wordt het bovendien allemaal te intimistisch - om niet te zeggen 'navelstarend' - waardoor de periodes vooraleer we de skipknop opzoeken steeds korter worden.

Guerre De Rue komt dan weer wel in de buurt van een popsong. Hier wordt dan ook meer uitbundigheid aan de dag gelegd, en dat komt het liedje alleen maar ten goede. Helaas is dit slechts de uitzondering die de regel bevestigt. De resterende nummers lijken meer vingeroefeningen dan songs en zijn zelfs van een dodelijke saaiheid.

Misschien hadden de heren een tikkeltje van hun humor (of wat daarvoor moet doorgaan) moeten bewaren voor hun muziek, want de cd haalt nergens een aanvaardbaar niveau. En toch hebben wij het gevoel dat er meer in zit.