Wavves - King Of The Beach
Fat Possum
Ter verduidelijking: ‘Wavves’ wordt wel degelijk uitgesproken als ‘waves’. Nathan Williams, de zanger en liedjesschrijver, koos deze naam omdat hij – net zoals Brian Wilson van The Beach Boys – bang is van de zee. Dat Wavves nooit op ‘Tien Om Te Zien’ zou gespeeld hebben wisten we al langer. Vorig jaar viel een dronken Williams zijn drummer aan op een festival in Spanje maar sindsdien is hij bedaard. Is ‘King Of The Beach’ het album van de ontnuchtering?
Een serieuze ommekeer in de sound is er alvast. Echt Lo-fi valt het merendeel van het album niet meer te noemen en de pop komt meer boven dan de punk. Dit is net wat Williams met ‘King Of The Beach’ wou bereiken. Toch blijft hij nog trouw aan de zomerse sound en teksten die oceaangod Poseidon plezieren. De eerste track, King Of The Beach, gooit ons al meteen in het water. De lawaaipunk die Wavves vorig jaar nog bracht is hier veel leuker en zelfs vernieuwend. Het gevoel valt te vergelijken met voor het eerst ‘London Calling’ opzetten: jeugdig en levendig maar zeker niet naïef.
Een leuke ode aan de voorouders van de lawaaipop is When Will You Come. Het nummer doet -vooral door de drum - evenveel denken aan Phil Spector als aan The Jesus and Mary Chain. De elektrische piano gooit er een psychedelische noot in die het popgevoel wat dempt. De zang is hemels en groeit heel subtiel naar een climax in de vorm van een gitaarsolo.
Baseball Cards is dan weer een Beach Boys-nummer verstopt onder elektronica. Het nummer brengt de California-lifestyle naar je huiskamer. De melodieën van Post Acid doen dan weer denken aan Blink 182. Ook Oasis schiet even te binnen. Williams’ stem heeft op een paar momenten dan ook iets weg van Liam Gallagher. Eén van de gitaren klinkt zelfs britpop en de andere doet denken aan de vroege Radiohead.
De referenties aan de jaren 90 zijn nog niet voorbij. Green Eyes kan evengoed van Oasis zijn gekomen als van Blur. De nerveuze beat en de klapsamples verzekeren dat deze muziek gemaakt is in de 21ste eeuw. Het lijkt wel of Williams’ met de tekst van dit nummer de hele affaire met zijn ex-drummer wil vergeten. “My own friends hate me. But I don’t give a sh*t” klinkt het refrein dan ook. Graag hadden we nog eens geluisterd naar Green Eyes maar er wachten nog enkele nummers waarvan de verwachtingen zeer hoog liggen.
Convertible Balloon is weer iets helemaal anders. Dit is indiepop zoals we die van Vampire Weekend gewoon zijn. Toch blijft het exotische surfsfeertje hangen waardoor de nummers nooit uit de lijn van het album lijken te vallen. Het toepasselijk getitelde laatste nummer Baby Say Goodbye valt onder dezelfde categorie als Convertible Balloon. Het nummer bouwt op naar een georganiseerde chaos. Alle afzonderlijke zangelementen komen op het einde samen en het tempo verhoogt tot het einde. We raden Williams dan ook aan om dit pareltje als setafsluiter te gebruiken. Spijtig genoeg is een optreden op Belgisch grondgebied nog niet voor de nabije toekomst.
Het is zeker: 'King Of The Beach' zal hoog genoteerd staan op veel eindejaarslijstjes. Volledig terecht trouwens, op dit album staat voor ieder wat wils. De vernieuwende sound en het feit dat dit album zowel op feestjes als in de huiskamer van een eenzaat past, maakt dat dit een plaat is die niet snel vergeten zal worden.