Waxahatchee - Ivy Tripp

K7! Records

Amper zesentwintig is Katie Crutchfield en toch heeft ze al een tiental opnames op haar conto staan, solo of in ter ziele gegane formaties. Als Waxahatchee heeft ze nu met ‘Ivy Tripp’ een derde langspeler uitgebracht. En waar ze op het ook door ons bejubelde ‘Cerulean Salt’ een stevige stap vooruit zette ten opzichte van eersteling ‘American Weekend’, blijkt haar persoonlijke ontwikkeling nog verre van gestuit.

Crutchfield beschrijft het neologisme "ivy tripp" als het punt in je leven waarop je als twintiger (,dertiger of veertiger) beseft dat iedereen maar wat aanmoddert, dat er weinig echte doelen zijn en je bijgevolg richtingloos door het leven stuitert. Je hebt al een hele weg achter de rug, maar wat moet volgen is niet altijd even duidelijk. Een gevoel waarin velen zichzelf zullen herkennen. Dat de vrolijkheid niet meteen van de plaat afspat, is een understatement.

En toch klinkt dat niet altijd zo. De muziek is erg afwisselend; ‘Ivy Tripp’ opent met een dreunend, dreigend orgel in Breathless. De daaropvolgende single Under A Rock en derde nummer Poison doen behoorlijk grungy aan: gebalde nummers met zware gitaren die scherp contrasteren met de lieflijke stem van Crutchfield, maar wel perfect haar stemming weergeven: “The pain it’s celestial, the pain it’s serene,” klinkt het in dat laatstgenoemde nummer.

Daarna moet de gitaar baan ruimen voor elektronica. Een drumcomputer krijgt een hoofdrol in La Loose, dat aandoet als een vrolijk zomerwijsje. Alsof het de normaalste zaak ter wereld is, vult Crutchfield de goedgeluimde ooh-oohs aan met zinsneden als “I am frozen inside” en “I feel so close to death.” Faut le faire. Stale By Noon krijgt eenzelfde benadering mee, maar is volledig kaal, op een eenzaam meanderende synth na, waarover Katie zichzelf de dubbele rol van vraag- en antwoordstem geeft.

In The Dirt reïncarneert Crutchfield The Vaselines (denk Son Of A Gun), waarna ze zich op Blue enkel laat begeleiden door een spaarzame gitaar, en ons hypnotiseert met een mantra over lopend water.

Bij ivy tripping horen uiteraard ook stukgelopen relaties; en die ontbreken geenszins op het album. In Air klinkt dat als: “You are patiently giving me everything that I will never need,” en in < tekent ze op: “You are less than me, and I am nothing.” Qua statement kan het tellen.

Teenage Angst is voor beginners, wat erna komt is veel echter en beangstigender, lijkt Crutchfield op deze plaat te willen zeggen. En zolang ze dat met nummers van dit niveau blijft uitdrukken, lijkt ze alles in huis te hebben om de spreekbuis van een hele generatie te zijn.

Op 31 mei speelt Waxahatchee in DOK. Wij hebben enkele duotickets te geef voor dit concert. Mail 'Waxa' naar win@damusic.be en val in de prijzen.