Waxahatchee - Out in the Storm

Merge Records

Eigenlijk kan je maar één vraag stellen na het beluisteren van Waxahatchee's vierde plaat: hoe kan het dat deze klasbak niet op Pukkelpop staat, noch een zaalshow in ons land in het verschiet heeft?

Out in the Storm

Het antwoord op het eerste deel van de vraag is eenvoudig: Katie Crutchfield aka Waxahatchee tourt momenteel door de VS. Maar waarom deze dame, die als artiest maar blijft groeien, tijdens haar Europese tourluik hier niet geboekt staat, is een raadsel. Haar fanbase moet ondertussen met platen als ‘Cerulean Salt’ en ‘Ivy Trip’ toch groot genoeg zijn? Gelukkig hebben de mensen achter Deep In The Woods en Leffingeleuren haar wel op de affiche gezet.

Waxahatchee klinkt op dit ‘Out In The Storm’ namelijk furieuzer en beter dan ooit. Crutchfield verwerkt er een relatie op met een destructieve ex-vriend en laat geen spaander van hem heel. De rug rechten heet dat en ook: vooruit met de geit!

De messen worden meteen geslepen in opener Never Been Wrong. Ook de gitaar van Crutchfield klonk nooit zo scherp. Het lofi geluid van weleer is vervangen door iets dat we kennen van bands als The Breeders, Ex Hex en Sleater-Kinney en spijkert de zorgeloze zondaar genadeloos tegen de muur.

8 Ball, dat half fluisterend gezongen wordt en waarin een zuidelijke twang in de gitaar schuilt, lijkt minder furieus, maar dat is schijn. Het is een giftige sluipwesp vol ingehouden venijn. Hetzelfde geldt voor de nieuwste single Recite Remorse waarin ze in een soort open brief aan haar ex-lief schrijft waarom ze weg moest.

Maar eerst komt nog de uitstekende single, Silver waarin we eigenlijk al aan het einde van het verwerkingsproces zitten. “The kiss on my lips starts to feel unfamiliar / A part of me rots / My skin all turns silver… I went out in the storm and I never return”, klinkt het en een geweldige gitaarriff trekt een dikke streep onder wat was en in Sparks Fly voelt ze zich eindelijk weer goed.

Helaas, pijn komt in golven en wanneer ze in Brass Beam, No Question en Hear You nog eens achterom kijkt, wordt het mes nog een keer rondgedraaid in de wonde. In de eerste twee gaat dat weer gepaard met grommende gitaren, terwijl de tweede eerder op synthgolven drijft, wat een aangename afwisseling is.

A Little More en het slotakkoord Fade zijn de twee rustigste songs op de plaat. De storm is gaan liggen. Vergeven is er niets, maar ze is wel klaar om te vergeten en om vergeten te worden. Maar vergeet niet om naar haar plaat te luisteren. Het is een intense, doodeerlijke trip.

10 augustus 2017
Marc Alenus