Waxy - Betting On Forgetting
Bowlleg Records
Toen het derde album van Waxy op de deurmat viel, moesten we de editorius historicus er toch even bijhalen. Want hoe zat dat ook weer met dat trio?
Waxy werd opgericht begin jaren 2000 door frontman Robbie Waldman (gitaar, zang) met in het begin een wisselende bezetting op drums en bas. In 2005 bracht het trio uit Palm Springs, California, het titelloze debuut uit en in 2007 was er het tweede album ‘Chainsaw Holiday’. Op beide albums kreeg de band hulp van stonergrootheden als daar zijn Alfredo Hernández, Jesse Hughes en John Garcia. In 2011 werden beide albums in Europa uitgebracht en aansluitend nam Kyuss Live de band mee in het voorprogramma door Europa.
En nu, meer dan acht jaar later is er eindelijk een opvolger. Robbie Waldman is ondertussen manager van de band en heeft plaats gemaakt voor Robert Owen, een fantastische zanger-gitarist, die nu het hart van de band is. Op dit album krijgt de man de hulp van Damien Lautiero op bas en gitaar en oudgediende Jeff Bowman op drums.
Ook al komt de band uit Palm Springs, het epicentrum van de stoner, toch gaat dit drietal heel wat verder. Eén en ander wordt al duidelijk in opener Dead & Gone, een eerder rustig nummer waarin de spanning netjes wordt opgebouwd. Opvolger Never Was Enough is wel een stonerknaller, die zo op eender welk Kyuss-album zou kunnen staan. Maar er staat nog meer lekkers op dit album. Fine bijvoorbeeld, een garagepunker van anderhalve minuut, waarin de band net niet de bocht uitgaat, maar duidelijk veel plezier had bij het inspelen ervan. Repeater mag je dan weer gerust letterlijk nemen.
De tweede kant van het album opent met Two Faced dat een zeemzoet countryrockgeluid hanteert en een melodietje laat horen dat zich in je oorschelp nestelt. Vanilla is heel andere koek, begint met veel gitaardistortion en knalt dan lekker dwars in de stijl van pakweg het oude ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead of Black Mountain. There She Goes is lekker catchy en zou zowaar een alternative hit in wording kunnen zijn. En nu we het toch over woestijnvossen hebben: Josh Homme en zijn Queens kijken hier goedkeurend toe. Afsluiter Getting Lost Getting Found is terug een rustig nummer, waarin we een echo van Mark Lanegan terughoren.
Dit Waxy blijft lekker haar eigen ding doen, ook op dat derde album. Noem het desertrock, psychedelische stoner, garagerock of powerblues, de band laat zich gewoonweg niet in een hokje steken. Dit is een fantastisch powertrio dat alles aankan, de ideale roep-maar-en-we-spelen-het-band. En het goede nieuws is dat iedereen zelf kan ontdekken hoe goed dit nieuwe album en de band live is, want ter promotie van 'Betting On Forgetting' ondernemen ze momenteel een DIY-tour door Europa. En België wordt lekker verwend met stops in Beringen, Leuven, Kortrijk en Antwerpen.