We Are Augustines - Rise Ye Sunken Ships

EMI

De band tussen Bill McCarthy en Eric Sanderson is onbreekbaar. Ze hebben zoveel gemeen dat het griezelig wordt. Ze zijn geboren binnen de vierentwintig uur van elkaar, hebben beide een psychisch labiele broer in de familie en speelden eerder al samen in de band Pela. Veel van de songs op het debuut van We Are Augustines waren bedoeld voor het tweede album van Pela, maar de dood van McCarthy’s broer en andere problemen strooiden roet in het eten.

Een paar jaar na al dat leed, raapte McCarthy zichzelf bij elkaar en zocht zijn maatje Sanderson terug op om de plaat af te maken, maar dan wel onder een andere naam en met een andere kijk op het leven. En met Dave Newfeld als producer van dienst.

We Are Augustines maakt primaire, eerlijke rock-’n-roll, een beetje in de stijl van The Gaslight Anthem en koppelt die aan de emoties van Dry The River en de barlucht van Deer Tick. De set-up is klassiek, de riffs memorabel en de zang bewogen. Soms gaat het er wat over, maar als je het verhaal achter de plaat kent, vergeef je McCarthy zijn hartverscheurende uithalen meteen en heb je zin om hem een biertje aan te bieden en je arm om zijn schouders te slaan.  

Chapel Song bouwt langzaam op, beginnend met drums en gitaar. Daarover drapeert McCarthy zijn klaagzang en langzaam druppelen synths en hoorn binnen. De song benadert de climax, maar bereikt hem nooit al spuugt en gromt McCarthy zijn oprechte gekweldheid recht de micro in. Meteen heb je wel het gevoel naar een oprecht vertolker van gevoelens te luisteren.

Zo gaat het de hele plaat door. Op tientallen momenten dreigt de plaat uit de bocht te gaan, maar dat gebeurt niet, ook al passeren alle clichés de revue: woestijnen, snelwegen, polaroids, drive-in-cinema’s, barkrukken en tequila.

Sleutelsong is The Book Of James, dat is genoemd naar de broer van McCarthy die zelfmoord pleegde. Hij vergeeft zijn broer, maar is duidelijk nog niet over het verlies heen. De gitaar tokkelt zacht en wisselt af met apocalyptische wervelingen van geluid en zware tranen van drumroffels.

Bij Headlong Into The Abys hap je naar adem wanneer McCarthy zingt dat hij zal blijven rijden in zijn auto ook al bel je de politie of de psychiater. Bij Juarez lopen de rillingen over je rug wanneer McCarthy zijn familie bezingt en snauwt “I’ve got tequila in my veins and the devil in my mouth”. Dit is het perfecte huwelijk tussen oneindige liefde en het verlies ervan.

Elk nummer schreeuwt om je aandacht en al schud je soms ongelovig het hoofd over de opdringerigheid van de muziek, toch kan je de neiging om mee te schreeuwen niet onderdrukken. ‘Rise Ye Sunken Ships’ is een ongebreidelde, hartverscheurende schreeuw vanuit het diepst van de ingewanden en een van de mooiste eerbetuigingen die een overledene zich kan wensen.  Cheers!