We Are Bodies - We Are Bodies

Menbran

Het zijn erg drukke en productieve tijden voor Dave Pen (Archive, Birdpen). Hij werkt een tournee af met Archive, brengt binnenkort samen met Mike Bird een nieuw BirdPen-album uit en werkte ook mee aan het debuut van We Are Bodies.

We Are Bodies is het project waarbij Pen het gezelschap zocht van Robin Foster, een Engelse gitarist-componist die momenteel in Frankrijk verblijft. Beide heren hebben al meerdere keren samengewerkt, onder meer op ‘Where Do We Go From Here?’ en op de door Robin gepende en awardwinnende soundtrack voor 'Metro Manila'. Een samenwerking in de vorm van een eigen album leek dan ook in de sterren geschreven.

Op debuutalbum ‘We Are Bodies’ horen we hoe beiden omgaan met de lusten en lasten van het digitale tijdperk. Dat uit zich onder meer in naar George Orwell refererende songtitels (Pressure Compressor, Replicants) waarmee de eenentwintigste-eeuwse monotonie en consumptiedrift beschreven wordt. Tezelfdertijd is er ook ruimte voor positieve inbreng, zoals in het naar U2 knipogende A Light On.

Toch brengt We Are Bodies niet echt iets nieuws. We horen klassieke poprocknummers, die in sommige gevallen een wat new wave-achtig jasje kregen aangemeten. Daarmee zet de band in op herkenbaarheid. Meermaals zit de band in het vaarwater van collega’s zoals Radiohead, Talk Talk en zelfs de wat sterielere pop van Tears For Fears.

Het duo werkt de sterktes goed uit; onder meer in de knappe opener Pressure Compressor. Maar niet alle nummers zijn even sterk onderbouwd, zo blijkt uit de wat flauwe titeltrack. De heren willen overigens maar wat graag de boodschap uitbrengen (Calling Out). Het erg gitaargerichte Capsize heeft aanvankelijk wat weg van Radiohead en Supergrass, maar boeit ook na herhaalde luisterbeurten. Er is ook ruimte voor introverter en intiemer werk (het wat trage Shadows) waarin de vocalen van Pen goed uit de verf komen. Dat geldt ook voor de pop noir van Under The Sea en Guide Me Home.

De band probeert wat stevige gitaarriffs in het zich traag ontwikkelende War te smokkelen, al dooft die opwinding in het erg poppy Knife meteen uit. En in Fake Shelter worden net als in Replicants alweer wat U2-clichés gestolen.

Een echt slecht album is We Are Bodies zeker niet, maar een ietsje meer eigen gezicht en ideeën waren zeker welkom geweest.