Ween - At The Cat's Cradle, 1992

Schnitzel Records

Als u dit leest, is de kans groot dat u fan bent en dat wat wij in deze inleiding vertellen voor u niets nieuws is. Maar voor de volledigheid toch maar even vermelden dat Ween niet altijd een groep was. Ooit deden Aaron Freeman en Mickey Melchiondo, respectievelijk Gene en Dean Ween, het gewoon met zijn tweetjes. Pas met het succes van “Chocolate & Cheese” besloten ze de computer, die tot dan toe bas en drums voor zijn rekening nam, te vervangen door levende specimens. ‘At The Cat’s Cradle, 1992’ is een impressie van wat die vroege concerten zoal konden inhouden.

Zelf hebben we altijd al meer dan een boontje gehad voor dit olijke duo. Alleen jammer dat we nog nooit de kans kregen om hen op een podium aan het werk te zien. Iets waar we graag zo snel mogelijk verandering in willen brengen.

Intussen bestaat de groep al zo’n vijftien jaar. Vijftien jaar waarin muziek hun leven heeft beheerst. Muziek met duidelijke roots in punk en hardcore, maar ook met verwijzingen naar metal en hardrock. In elk nummer loopt er wel een volledig van de pot gerukte solo ergens als een kip zonder kop tussen de teksten door. Die teksten zijn vaak gewoon een samenraapsel van flauwekul. Rijmende flauwekul wel te verstaan. De inhoud heeft duidelijk niet zoveel belang, zo lang het allemaal maar goed klinkt.

Soms lijkt wat wordt geproduceerd zowaar op een nummer (Pork Roll, Egg And Cheese, Don’t Get 2 Close (2 My Fantasy)), dan weer slaat het nergens op (het hilarische Ode To Rene, waarin waarschijnlijk de hele cursus Frans uit de lagere school te horen is, de reggaepastiche Mango Woman).  Het was hoe dan ook duidelijk alleen de bedoeling te entertainen. Kunst met de grote K was niet wat je bij hen moest zoeken.

Maar onder die dikke laag nonsens zit toch wel voldoende talent. Zoals later is gebleken, waren de heren immers ook in staat om radiohits (Voodoo Lady is inmiddels een klassieker) te produceren. In de liner notes legt Dean uit dat ze van het duoformat zijn afgestapt omdat ze teveel tijd verloren met programmeren van de computer. Het gelul tussen de nummers door neem je er dus graag bij. De bijgevoegde dvd is niet van fenomenale (beeld)kwaliteit, maar geeft wel een idee van hoe het er bij hen aan toe ging.

Leuk voor de fans om hun collectie volledig te maken en als tijdsdocument, maar voor de doorsnee luisteraar is dit werkstuk vooral heel erg vermoeiend.