Whispering Sons - The Great Calm
Pias Records
Whispering Sons, wat moeten we ermee? Wij staken ten tijde van het debuut de hand in het vuur voor een internationaal parcours en een resem hoogste geschoren toppen. De moeilijke tweede ‘Several Others’ bleek drie jaar geleden effectief een zware bevalling. De grootse postpunk, die al eens een stadion zou kunnen vullen, bleef links liggen. Het experiment werd opgezocht, maar zwart werd ingeruild voor grijs. We gaan zelfs een stap verder: toen we de band op PLAY 2022 zagen, gingen we off the record beweren dat Whispering Sons aan de laatste maanden bezig was.
Of hoe ook een nobele muziekrecensent zich kan vergissen. Drie jaar ging voorbij, iedereen kreeg de tijd om alles te laten bezinken en grootspraak uit het verleden klinkt vandaag meer als dronkemansgelal. En dat komt door een band, die na een overgangsperiode op ‘The Great Calm’, een eigen smoel heeft (terug)gevonden.
Met opener Standstill lijkt het alsof de band ook met een besef zat dat het kruispunt niet het eindpunt hoefde te zijn: “At the next standstill / I will dive headfirst into a future yet unknown.” De gitaren zijn scherp, de drums meppen je meteen wakker: welkom terug!
De opmerkelijkste shift, die we op deze plaat opmerken, is de emotionele shift bij sommige nummers. De zwarte jassen en zware gedachten zijn nooit ver, wanneer Whispering Sons door de speakers blaast. Dat net zij op tracks als Walking, Flying, Something Good en The Talker de invloed van Xanax lijken te promoten, is opzienbarend. Vooral het eerste kind van de happy-trilogie kan op ons uitbundig enthousiasme rekenen.
Maar, beste droeftoeters, vreest niet. Cold City maakt de naam meer dan waar en kan met gemak de eerste lentezon doen omslaan in een venijnig koude winterbries. Bipolariteit is op deze plaat meer dan een term uit de DSM. Ook Dragging is een stijloefening die vintage Whispering Sons schreeuwt, maar toch vooral laat horen dat er rek op de formule zit.
U kent ons ondertussen: een straffe uitspraak kan er wel eens uitfloepen. We zetten ons dus ook schrap voor de zondvloed aan klachten wegens blasfemie, maar het slotpaar Oceanic en Try Me Again durft wel eens klinken als iets wat door Nick Cave op plaat werd gezet. Oceanic neigt naar diens meer poëtische periode met Warren Ellis, Try Me Again doet in de bruutste momenten dan weer denken aan Cave die de heroïne door de aderen liet razen. Er zijn slechtere manieren om een plaat af te sluiten, denken we dan.
We zijn vooral blij dat Kuppens en co. zichzelf op ‘The Great Calm’ hebben (heruit)gevonden. Whispering Sons 2.0 staat als een huis, zonder de fundamenten uit het verleden te vergeten. Dat de band live een energierush van jewelste is, draagt bij aan ons huidig enthousiasme. Wie de wedergeboorte van een Belgische postpunkparel wil aanschouwen, kan komende maanden in de betere Belgische concertzalen terecht.
Whispering Sons staat komende periode in volgende zalen:
Botanique - 20 maart (uitverkocht)
De Roma - 22 maart (uitverkocht)
Reflektor - 23 maart (nog tickets beschikbaar)
Ancienne Belgique 13 december