White Fence - Family Perfume: Vol. 1 & 2

Woodsist

Nee, de straatbende van East Los Angeles heeft geen album uitgebracht. White Fence is Tim Presleys nieuwste soloproject. De vreemde sensei der garagerock brengt twee volumes uit van ‘Family Perfume’. Dat hij vreemd is, bewijzen zijn warrige interviews. Dat hij een sensei is, leiden we af uit zijn succesvolle bands (o.a. Darker My Love).

Ty Segall, Presley’s muzikale collega en vriend, omschrijft ‘Family Perfume’ als: “ Imagine if you will, that your uncle Frank, aunt Jane and cousin Ricky all made out with George Harrison at the same time and felt good about it.” Dat kan niet slecht zijn. Maar toch checken we het liever zelf nog eens.

Na een eerste luisterbeurt merken we duidelijk waarom ‘Family Perfume’ onderverdeeld is in twee delen. Op volume één lijkt hij nog te zoeken naar het geschikte genre. Dag en nacht verschil met volume twee waarop hij niet meer afwijkt van de psychedelische folkrock. Een goede keuze, want dat is echt wel zijn ding.

Met Balance Your Heart legt hij de juiste toon. Een folky nummer, waarin Presley zijn beste Lennon-struint-door-de-nacht-imitatie neerzet. Een singlewaardig lied, opgepoetst met een lichte mondharmonica. Hij bewandelt op Down PNX dan weer de ruigere paden der punk. Maar het blijft bij subtiele punk, die zijn je-m’en-fou-stem ondersteunt.

Een bijzonder gelovige Bob Dylan lijkt zowaar de kop op te steken in Hope! (Servatude, I Have No!). Waarna hij onmiddellijk weer verdreven wordt door The Beatles (George Harrison-stijl). It Will Never Be is een groeier met een lang (te lang) uitgesponnen einde.

Volume twee met de meer gebalde folkrocknummers, brengt ons onder andere I’d Sing. Een deinend lied, gewoon over de dingen waarover hij zoal zingt. Fijn dat hij dat even uitlegt.

De riff van It’s Confusing When You Wake Up doet ons sterk denken aan Queens Bohemian Rhapsody. Door zijn eenvoud valt dit nummer op. En met een junglefluit op het juiste moment leren we van dit lied te houden.

White Fence is een interessant project, dat deze stijl (bezig aan een opwaartse beweging in de muziekwereld) onder de aandacht brengt bij een groter publiek. Misschien is achtentwintig nummers wat te veel van het goede, maar Tim Presley weet echt wel wat hij doet. Dit is een album voor ieder die een open geest heeft, of gewoon al fan is van psychfolk.