White Lies - Ritual
Fiction
White Lies was al een hype, nog voor de driekoppige band zijn eerste plaat uitbracht. Namen als Interpol en Editors vielen, alsook die van Joy Division. Debuut-cd 'To lose my life' (2009) werd vervolgens door sommigen de hemel in geprezen maar evengoed verguisd door anderen. De groep stak niet onder stoelen of banken dat ze meteen op de grote podia mikte en goot zo nog wat olie op het vuur.
Op hun eersteling hoorden wij enkele flauwe afkooksels van de muziek van Paul Banks en Tom Smith. Maar ook een paar donkere, dansbare nummers met fijne melodielijnen, die bij de tweede en derde beluistering echter hun kracht leken te verliezen. Toch gunden we de jongens van White Lies het voordeel van de twijfel en hoopten op een overtuigend vervolg. Helaas is onze twijfel, na meerdere beluisteringen van 'Ritual', alleen maar toegenomen.
We horen op 'Ritual' vooral meer van hetzelfde, deze keer echter met wat meer synthesizers en samenzang. Koketteerde White Lies op 'To lose my life' nog met dood, verval en duisternis, dan brengt de band op hun tweede album eerder "de blijde boodschap". Zanger Harry McVeigh kondigde voor de release al aan dat deze plaat positief zou klinken en dat het meezinggehalte hoog zou zijn.
Meezingen, wij? Dan toch niet zonder het schaamrood op de wangen. De karamellenverzen die ons veertienjarig neefje schreef voor zijn eerste liefje weten ons meer te raken dan McVeigh die ''I don't need your tears/ I don't want your love /I just gotta get home" zingt in Bigger Than Us. Of, nog erger, "Felt loved last night/ For the first time in a long time/ It feels like coming home to stay /Like falling in the sea when it's too hot in the sun'' in Come down.
Over naar de muziek dan. Op opener Is Love gaat het meteen al goed mis. De scratchgeluiden en het zeurderige toontje van zanger McVeigh helpen het nummer om zeep, net wanneer het halverwege langzaam open bloeit. Het gaat beter in Bigger than Us, dat power heeft, een goede opbouw en een aanstekelijk refrein. Power Glory en Peace & Quiet kunnen we ook wel smaken. Daar laat de groep een eigen geluid horen, er is een opbouw en het refrein klinkt aanstekelijk.
We kunnen ons bij deze nummers de festivalweides vol meezingende en op en neer springende fans al voorstellen. Maar op geen enkel moment geloven we McVeigh en zijn gezellen écht. De groep heeft heel goed geluisterd naar Depeche Mode, Echo & The Bunnymen, Nine Inch Nails en The Killers. Daar is op zich niks mis mee, elke groep heeft zijn voorbeelden. Maar in dit geval horen we alleen de invloeden, niet hun eigen identiteit. En dat is jammer want de band heeft wellicht wel potentieel.
Wij kunnen alleen maar hopen dat iemand in hun omgeving, die het goed meent, hen even met beide voeten op de grond zet en hen voor een paar maanden op retraite stuurt. Met de opdracht dagenlang naar Joy Divison te luisteren om te ontdekken hoe authenticiteit, echte donkerte en passie klinken. Waarna verplichte afzondering volgt, tot het hen lukt de poses achterwege te laten en een eigen geluid te produceren. Nu vrezen we dat ze inderdaad deze zomer op de grote festivals zullen spelen, opbranden en daarna roemloos ten onder zullen gaan.