White Lies - To Lose My Life

Fiction Records

In de eerste helft van de jaren tachtig maakten bands als Echo & The Bunnymen, Joy Division, The Sound en The Psychedelic Furs furore in de bruisende Engelse muziekscene. Hun handelsmerk? Instant duistere en klinisch rumoerige muziek. “Treurwilgen met visie” werd wel eens gekeeld vanuit de coulissen.

Bij het begin van de 21e eeuw haken bands als Interpol en Editors, eveneens uit het Verenigd Koninkrijk, zich vast in de slipstream van al die eighties protagonisten. Samen met The Killers uit de States verbouwen zij het muzieklandschap. Gitzwarte maatpakken, haarscherpe en loeiharde gitaarsalvo’s, her en der onderbouwd met een stevige synthdreun, lijken weer helemaal in. En uit datzelfde vatje tapt ook White Lies.

Wanneer de pompende en opgezwollen baslijnen voor de eerste keer door de stereo galmen, kunnen we niet anders dan instemmend knikken bij alle voorgenoemde referenties. Jammer genoeg ontbreekt een eigen smoel en maakt dit Londense trio op geen enkel moment kans om een originaliteitsprijs in de wacht te slepen. Maar laat dat de pret vooral niet bederven. Met enkele potentiële hitsingles en een handvol degelijke meestampers wordt ‘To Lose My Life’ wellicht toch de gehoopte doorbraak en treffen we deze heren weldra in grootse arena’s.

Zo voorspellen we opener (en aanstekelijke single) Death een bijzonder mooie toekomst op de aankomende zomerfestivals. Nog meer opwinding vinden we bij Unfinished Business (Interpol in het kwadraat). Een dreigend aanzwellend orgeltje, overstemd door de gepassioneerde vocalen van frontman Charles Cave, ontpopt zich in geen tijd tot een indrukwekkende en slepende bombast. Gedrenkt in de kleverige gitaren zowaar hét hoogtepunt van deze plaat.

Melodramatische lyrics over angsten, dood en liefde, omgord door gulzige baslijnen, zijn dan weer het handelsmerk op titelsong To Lose My Life. Met zinsneden als “If you tell me to jump, I’ll die” uit E.S.T. en “I gave him my heart and now he’s left it to die” uit The Price Of Love kan je de heren niet bepaald vrolijke Franzen noemen.

Al mag het dan allemaal niet bijster vernieuwend klinken, White Lies zal met deze tienkoppige debuutplaat wellicht veel ‘in teenage angst’ gedrenkte volgelingen ronselen. Aan zelfzekerheid alvast geen gebrek: de band is naar eigen zeggen helemaal klaar om de grootste van de wereld te worden. Veelbelovende woorden. Wij houden u alleszins op de hoogte.

White Lies speelt op zaterdag 14 maart in de Botanique.