White Rabbits - Fort Nightly
Fierce Panda
Lang voordat White Rabbits de nieuwe New Yorkse sensatie was, werd de naam gelinkt aan de sixties LSD scene. Het was de bijnaam van een notoire chemicus uit San Francisco die het spul produceerde en tevens een liedje van Jefferson Airplane over Alice's beruchte trip in Wonderland.
Als je weet dat White Rabbits zijn muziek bestempelt als “honky-tonk calypso” terwijl er op hun plaat van beide genres geen noot te bespeuren valt, zou je denken dat de heren inderdaad wat te veel aan de hallucinogenen gezeten hebben. Bovendien tekenen ze met een cd-titel als ‘Fort Nightly’ voor de flauwste woordspeling van het voorbije jaar. We moesten aanvankelijk dan ook weinig weten van de Amerikaanse band. Maar net als Alice bezweken wij uiteindelijk toch voor de lokroep van het konijnenhol.
‘Fort Nightly’ kwam al een jaar geleden uit in de States; hier hebben we er langer op moeten wachten. Dat is vreemd, want White Rabbits klinkt enorm Europees. Met twee drummers en drie zangers hebben ze een volle sound die de mosterd haalt bij anglofiele britpop als Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs. Het is geen toeval dat de groep van Ricky Wilson hen mee op sleeptouw nam doorheen Noord-Amerika. Vooral in een nummer als The Plot is de invloed van Kaiser Chiefs onmiskenbaar. Kid On My Shoulders heeft dan weer de aanstekelijke herhalingen die je ook bij Franz Ferdinand terugvindt. De outro van het openingsnummer wordt tegen het einde van de cd zelfs integraal hernomen onder de titel Reprise, dat de overgang vormt met het rustigere slot van het album. Snelle dansbare ritmes vormen de hoofdmoot van ‘Fort Nightly’, maar hier en daar wordt toch een (relatief) rustpunt ingebouwd. Zoals Dinner Party dat ons héél even deed denken aan het vroege Suede, maar dan zonder de seks. Er wordt zelfs van Queen geleend: de zanglijn tijdens de strofes van While We Go Dancing neemt ons op bepaalde momenten mee naar Radio Gaga.
Wat White Rabbits onderscheidt van eerder genoemde Britse collega’s is vooral het pianospel. De combinatie van de opzwepende drums en de zenuwachtige Aladin Sane-pianoriedeltjes zorgen voor een zekere circusdramatiek, gaande van het cabareteske van Cotillion Blues tot de donkere ska van I Used To Complain, Now I Don’t. De verontrustende onweersfeer komt tot een hoogtepunt in het midden van het album met het trio Take a Walk Around The Table, March of The Camels en Fort Nightly. We hopen dat de jongens zo slim zijn om Tim Burton te vragen voor één van hun videoclips, want die combinatie werkt gegarandeerd.
Hoe bevreemdend White Rabbits soms ook klinkt, toch blijven we achter met de nasmaak van een kant-en-klare maaltijd. Dat ’Fort Nightly’ bevolkt wordt door goede nummers staat buiten kijf, maar als geheel klinkt het nogal kil en routineus. White Rabbits zal meer dan één toverformule nodig hebben om ons te blijven boeien.