Wild Child - The Runaround

INgrooves Music Group

Zo af en toe wordt een album helaas wat onderkend door het grote overaanbod. ‘The Runaround’ van Wild Child is er daar een van. De band heeft met Living Tree een hit van jewelste te pakken. En er zitten nog wel meer van die tot op heden onontdekte hits op dit tweede album, dat geproduceerd werd door Ben Kweller. Het zou dus weleens een erg goed 2015 kunnen zijn voor Wild Child.

Wild Child is een indieband afkomstig uit Austin, Texas. Dat indiepopgeluid vullen ze onder meer aan met folky instrumenten en invloeden. Zo vormen zangeres-violiste Kelley Wilson en zanger-ukelelespeler Alexander Beggins de spil van de band en om de songs wat cachet te geven zijn ook cello en banjo voorzien. Het moet voor producer Ben Kweller geen gemakkelijke opdracht zijn geweest om de maar liefst zevenkoppige band in goede banen te leiden. Maar toch is zijn missie erg geslaagd.

Overdaad schaadt en zo is Wild Child ten opzichte van debuut ‘Pillow Talk’, dat vijftien nummers bevat, iets strenger geworden waar het de selectie van de nummers aangaat. Het lijkt er wat op dat Wild Child de formule wat bijstuurde richting poppy folk. Niet dat dat op de vorige niet te horen was, maar op 'The Runaround' komt het net iets meer aan bod.

Het is bijzonder leerrijk om de albums naast elkaar te leggen en zo de sporen te volgen van het leerproces van de band. Naar eigen zeggen was de band nog groen achter de oren ten tijde van het debuut. Nu heeft de band meer ervaring - zowel in de studio als live - en dat vertaalt zich op dat nieuwe album. Er is overigens geen sprake van Wild Child zonder de knappe samenzang waarin het realistische van Beggins en de wat dromerige, meer verleidelijke stem van Wilson elkaar vinden.

Het titelnummer verrast omwille van het opvallende, poppy geluid. Het zet met zijn heerlijke pianomelodie vrijwel direct aan tot meefluiten. Ook Crazy Bird is een en al radiovriendelijkheid. Het is een beetje een valse start, gezien het woeste en sterk op cello en gitaargetokkel geschoeide Victim To Charm rechtstreeks naar het debuut refereert.

Coming Home begint zeer intiem en kwetsbaar, maar bloeit wondermooi open als een singalong. Stitches bezit de breekbaarheid van een muziekdoosje, maar evolueert gaandeweg tot een nummer waarop pakweg Patrick Watson erg jaloers zou zijn. Er staan nog van dergelijke, intieme nummers op het album. Zoals het met cello opgefleurde This Place of Here Now dat in het verlengde daarvan ligt.

Anna Maria moet het hebben van sublieme samenzang, al mag Wilson af en toe krols uithalen. Dat vind je ook terug in Left Behind dat, zoals de titel al aangeeft, een overblijvertje uit de opnamesessies is. De nieuwste single heet Rillo Talk en verraadt dat we in de toekomst zeker nog fijne dingen gaan horen. Een eenzame drumbeat, spaarzaam gebruik van cello en de bijzonder fijne zang van Wilson, meer moet dat echt niet zijn.

We zouden maar wat graag de band tippen voor een plek op Crossing Border, al zou de band het vast ook goed doen in andere schouwburgen en culturele centra. En nu het toch de tijd ervoor is heeft het gezelschap ook nog een klein eindejaarscadeau in de aanbieding.