Wilfried* - Matrice

Clapping Music

Wij zitten al een tijdje gevangen in de wonderlijke wereld van Wilfried*, een Franse muzikant/journalist, die bevreemdende popmuziek maakt. Een plek waar gele konijnen en rozige olifanten vrolijk rondhuppelen. Te veel tekenfilms gekeken? Nope. 'Matrice' is de begeesterende trip, die ons onderdompelt in een bad vol psychedelica en krautrock. Een aanrader van formaat.

Het album komt uit op Clapping Music dat ons eerder al Franse acts als My Jazzy Child en Encre leerde kennen. Telkens weer horen we folk, elektronica en een snuifje film noir doorschemeren in de muziek. Dat is bij Wilfried* niet anders, al sleurt hij ons mee doorheen heel verschillende scènes en sferen. Of je het altijd even ernstig moet nemen, daar twijfelen we aan.

Zo opent 'Matrice' met Un Baiser, dat het midden houdt tussen chanson, new wave en folk. Gemanipuleerde samples hangen een zweem van mysterie op naast de haast vrolijk pingelende gitaartjes. Ook de titeltrack lijkt daar vol mee te staan en bouwt verder op een stevige groove. De jaren zeventig herleven zonder moeite. Maar er staan nog verrassingen te wachten.

Wanneer we vervolgens op een stevige plakker worden getrakteerd (Le Yoyo), wanen we ons in een kleine stationsbar, waar verzopen en vereenzaamde koppeltjes met elkaar een slow wagen in de schemering van een bestofte discobal. Het nummer is even bevreemdend als de rest van de plaat. Als daarna een donkere technobeat (Mes Belles Tennis) de setting weer helemaal doet omslaan, sta je weer even verweesd rond te kijken. Waar zijn we in godsnaam beland?

Het mooie La Langue Des Oiseaux maakt een mooi bruggetje naar Dextrine, waarin de Franse schrijfster Chloé Delaume een belangrijke rol opeist. De muziek is een bastaardbroertje van Alice In Wonderland, de stemmen komen uit een oude grammofoonplaat geslopen. Die omschrijving gaat nog het best op. Bijna even kitscherig als Le Yoyo is La Revenante dat de vergane glorie van de elektropop uit de jaren tachtig levendig voorstelt.

Het geweldige Le Tonnerre, Intellect Parfait laat dan weer twaalf minuten lang een vrouwenstem mantragewijs een tekst declameren. Ondertussen zoemt de muziek repetitief door onze gehoorgang.

Een koude douche moet ons daarna weer op de wereld krijgen. Maar het duurt niet lang vooraleer we weer verslingerd zijn aan 'Matrice'. Je zetel en een goeie vin rouge, verder doet Wilfried* het werk wel.

Je kan dit album beluisteren via Bandcamp.