Willard Grant Conspiracy - Pilgrim Road

Glitterhouse Records

Americana-band Willard Grant Conspiracy probeert om met elke plaat iets nieuws te brengen. Een lovenswaardige doelstelling, want niet de gemakkelijkste weg en verre van risicoloos. Het is dan ook des te jammer de groep op het loodzware en hoogdravende ‘Pilgrim Road’ de bal volledig misslaat.

Willard Grant Conspiracy bestaat sinds 1995, en is een los collectief van dertig mensen met zanger Robert Fisher als enig vast lid. Ze brengen alternatieve countryfolk met een donker randje, en worden daaroor wel eens vergeleken met Johnny Cash of John Cale. Bepalend voor het geluid is het uit de duizenden te herkennen stemgeluid van Fisher. De verdienste van Willard Grant Conspiracy is dat de groep voor elke cd, we zijn ondertussen toe aan de elfde, opnieuw begint. 'Pilrim Road' is dan ook zeker geen doorslagje van 'Let It Roll' uit 2006. Waar hun vorige cd opviel door variatie tussen intieme en wat ruigere nummers, wordt nu resoluut gekozen voor duistere en depressieve creaties, in de lijn van 'Regard The End' uit 2003.

Elke plaat van Willard Grant Conspiracy is dus een aparte ervaring, met een eigen plek in het oeuvre. Keerzijde van de medaille is dan natuurlijk dat je telkens alle risico’s opnieuw neemt. Of om dadelijk met de deur in huis te vallen: wij hebben het niet voor ‘Pilgrim Road’. Alles klinkt weliswaar heel afgewerkt en professioneel, met veel aandacht voor (sombere) sfeerschepping. En zoals altijd méént Fisher het. We horen fatalistische teksten en zwaarmoedige arrangementen van voornamelijk piano, strijkers en trompet. Opvallend is de schaarse percussie, zelfs naar de normen van Willard Grant Conspiracy. Toch werden kosten nog moeite gespaard. De strijkers zijn zwaar aangezet, bijwijlen orkestraal, en er werd zelfs een heus gospelkoor bijgehaald.

Maar jammer genoeg heeft niemand eraan gedacht om daadwerkelijk songs te schijven. Samen met de dodelijke ernst maakt die ideeënarmoede van ‘Pilgrim Road’ een kleffe verzameling pretentieuze en nietszeggende nummers. We begrijpen wel waar naar gestreefd wordt, namelijk kunstige en meeslepende middernachtromantiek voor de fijngevoelige zoekende ziel. Toch druipt alles van de ribben als regen van een oliejekker. Zo gaat het een hele cd lang, zonder ook maar een moment van verlichting in een brij van verstikkende melancholie.

Het zou kunnen dat ‘Pilgrim Road’ één van die platen is die verdeelt. Waarvan er alleen maar rabiate fans en fervente tegenstanders bestaan, en niets daartussen. Tijd zal dat vast en zeker uitwijzen, en in dat geval moet u vooral zelf eens luisteren. Wij, nochtans destijds gecharmeeerd door 'Let It Roll', zeggen alvast: niet te harden.