William Tyler - Modern Country

Merge Records

William Tyler was ons opgevallen toen we, zoals we dat al eens graag doen, door de eindejaarslijstjes van 2013 snuisterden. Frappant voor iemand die instrumentale muziek maakt, om dat soort lijstjes te halen. Voor deze plaat pakte hij het anders aan, maar toch ook hetzelfde.

Want in tegenstelling tot op ‘Impossible Truth’, de plaat waarvan hierboven sprake uit 2013, en zowat zijn hele voorafgaande discografie, speelt hij hier wel degelijk met een band. Dat levert een heel ander resultaat op. Dat hij voor die band niemand minder dan Glenn Kotche wist te overtuigen, geeft u al een indicatie van waar u de man moet situeren. Een ander aspect, dat zeker ook zijn weerslag heeft op zijn werk, is zijn voorgeschiedenis bij Lambchop.

Maar voor je de man in een country-hokje stopt en in tegenstelling tot wat de albumtitel misschien aangeeft, is dit niet zomaar country. Je zou dat misschien kunnen denken als je enkel afgaat op een nummer als Kingdom Of Jones, dat zeker schatplichtig is aan het genre, hoewel het evenveel naar het soundtrackwerk van een Mark Knopfler neigt of zelfs verwijst naar Ry Cooder.

Highway Anxiety heet de eerste track en het lijkt ons weinig waarschijnlijk dat Tyler vertrouwd is met de voortdurend dichtslibbende spataders van snelwegen, die ons landje “sieren”. Want hoewel Tyler de ongemakkelijke ondertoon van zijn vorige platen heeft meegenomen, is dit, ook al vanwege de toevoeging van bas en drums, eerder ontspannende muziek. Maar dan wel spannend ontspannend, want hiervan wilt u echt geen seconde missen. Negen minuten lang wordt er steeds verder opgebouwd tot je aan kruissnelheid over verlaten snelwegen raast, anxiety of niet.

Nog zo’n klein meesterwerkje is afsluiter The Great Unwind. Opnieuw bijna negen minuten lang en geen moment vervelend. En de gitaar mag al eens gieren. Maar even verder waan je je dan weer letterlijk in de tuin als hij zowaar de vogeltjes laat fluiten. Je voelt jezelf verbaasd opkijken als je je plotseling realiseert dat je gewoon in de huiskamer zit met de hoofdtelefoon op. Pure klasse hoe hij je daarna weer meeneemt naar een heel ander landschap van schone melodieën, dat haaks op het eerste deel lijkt te staan.

En in elk nummer, dat tussen de hogervermelde twee zit, getuigt deze jongeman van klasse. Klasse die, met bas en drums als begeleiding, nog meer uit de verf komt dan op het voorgaande werk het geval was. Wie de gitaar genegen is, zal hiervan nooit genoeg krijgen. Zelfs al is er geen woord te horen, er wordt meer dan genoeg gezegd.