Willie Nelson - Band Of Brothers
Sony
"I've got a lot of traveling to do", zo sluit Willie Nelson zijn nieuwste plaat af. "Kom maar af! We zullen de koelkast al vullen", zeggen wij dan. Als je op je eenentachtigste nog zo 'n leuk plaatje aflevert als 'Band Of Brothers', dan mag je gerust bij de groten gerekend worden. Het is dan ook geen toeval dat Nelson één van de weinige country-artiesten is die succes heeft op het oude continent.
Grote verrassingen of stijlbreuken vinden we niet op de plaat. Oude bomen moet je niet verplanten. Het hoesje laat misschien een uitgepuurde American Recordings-stijl vermoeden, maar de eerste noten van opener Bring it On vegen die gedachten meteen van tafel. Een gitaar met wat chorus à la Waylon, slidegitaar en een prominente mondharmonica, Willies zalvende stem en een hoekige solo op trigger: dit is vintage Willie.
Guitar In The Corner - de titel zegt alles - ligt tussen Jim Reeves en Kris Kristofferson, maar tot zeemzoeterigheid komt het gelukkig niet. Zelfs de ballad Whenever You Come Around, in andermans handen misschien een derderangs smartlap, komt hier prachtig tot leven.
Behalve Nelsons gitaarsolo's klinkt het geheel misschien wat te gladjes geproducet, maar met die oude stem prominent in de mix en goede teksten kan de plaat dat hebben. The Wall zou qua arrangement zo op een plaat van Mark Knopfler kunnen staan.
Toch hadden we graag wat meer songs gehoord als The Git Go. Het duet met Jamey Johnson klinkt zalig donker en die oude krakers, die nog eens duiden dat heel wat dingen altijd zo geweest zijn, mogen een hele avond op onze porch komen zitten. Het is dan ook het krachtigste nummer van de plaat, zelfs al vervalt de tekst soms wel erg in het cliché.
Willie zou Willie niet zijn als er ook niet wat humor te rapen viel. 'I love my wives and my girlfriends / and may they never meet". U snapt 'm wel. Of wat dacht u van "You're like the measels / (...) I've already had you" in de als ballade vermomde trap-het-af-song I Thought I Left You.
In The Songwriters zingt Nelson dat hij zijn moeder vertelde dat hij drugdealer was, omdat ze dat minder erg zou vinden dan songwriter. En zo komen we natuurlijk bij de songs over het muzikant zijn, over het outlaw-leven en "the road". Er zijn er genoeg voor de liefhebbers, laten we het daarbij houden.
We hoeden er ons steeds voor om grote lappen tekst te citeren, maar deze willen we u niet onthouden. "Record people nowadays keep spinnin' round and round / Songs 'bout the backroads that they never have been down / They go and call it country, but that ain't the way it sounds / It's enough to make a renegade want to terrorize the town / It's hard to be an outlaw who ain't wanted anymore." Wie af en toe eens een countrystation opsnort op het web voelt allicht wat de man bedoelt, zelfs al is de tekst van Billie Joe Shaver.
Dat brengt ons misschien bij de vreemdste vaststelling bij deze plaat: de drie songs die we al een paar tientallen keren beluisterd hebben zijn juist diegene die niet door Nelson geschreven zijn. Dan hebben we het dus over The Git Go, Whenever You Come Around en Hard To Be an Outlaw. We vermoeden dat de echte Nelson-adepten liever de swingende en grappige nummers zullen onthouden. 'Band of Brothers' biedt voor elk wat wils dus. Een Willie Grand Cru, maar wij hopen dat hij samen met een paar straffe songwriters nog eens een plaat maakt die ons van voor tot achter omver blaast. Het zit er nog in.