Willis Earl Beal - Acousmatic Sorcery

XL Recordings

De conceptelpee. Het idee is net iets jonger dan de rock-’n-roll zelf en eigenlijk ook al een tijdje uitgestorven. Trouwens, in een periode waarbij iTunes-gewijs iedere westerling zijn eigen iPod-catalogus à la carte zelf samenstelt, is het idee van zo’n heel concept zo goed als achterhaald. Tenminste dat dachten wij, tot de nobele onbekende Willis Earl Beal (WEB) ons vergastte op ‘Acousmatic Sorcery’, een soort roman in woord, beeld en muziek.  Een poging tot analyse.

"This is a collection of songs I wrote & sang  when I had no logical reason to be hopeful", schrijft WEB in the linernotes. Bovendien bleek de man ook financieel aan de grond te zitten. Gevolg : een hoop verscheurende songs. "Recorded on bad equipment. I like it this way", aldus opnieuw, WEB.

Niet alleen het equipment is basic, ook het instrumentarium : een speelgoedpiano, wat  opgelapte ketels en emmers, een gitaar en hier en daar wat karig slidewerk opgenomen in een soort badkamer vermoeden wij. Voor wanneer en waarom wij een badkamer als opnameklank vermoeden, verwijzen we naar het pseudo-freudiaans en erg autobiografisch five cents-romannetje dat WEB bij de cd heeft gestopt.

De vraag dringt zich op : is dit een de vrucht van een maandenlange of waarom ook niet jarenlange inspiratie of is dit eerder een op cd gezette therapie ? We vrezen voor het tweede. Toegegeven, therapeutische kunst kan aangrijpend, krachtig, universeel (hoor ons bezig!) en bij momenten tijdloos zijn. Soms is het echter ook navelstaarderig gewentel in eigen ellende. En dat is in essentie ook waar het in 'Acousmatic Sorcery' over gaat. Af en toe loopt het goed af, meestal is men blij dat het afloopt.

WEB is onmiskenbaar een telg uit de puurste deltablues-traditie. Hij maakt er wel een eigentijdse en hoogst individuele versie van maar zijn verre voorgangers, wier namen ondertussen tot het onroerend werelderfgoed zijn gaan behoren, klonken net zo. Als je zeker wil zijn, luister dan naar Take Me Away, rauw en primitief als de kreet van de meest uitgebuite slaaf op de cottonfields! Nog songs die het onthouden waard zijn ? Evening’s Kiss misschien, enkele ritmische akkoorden op een elektrische gitaar. Eenvoudig maar alla. In Ghost Robot zegt hij dat hij "freewheelin’ like Bob Dylan" wil zijn. Van dat niveau is WEB toch nog enkele boterhammetjes af.

Maar doorgaans hebben de songs toch iets te weinig om het lijf – bijna letterlijk te nemen als dat al kan voor songs – om ons de definitie ‘aangename verrassing’ in de mond te laten nemen. Wij steken het schijfje in de originele samizdatlike package. We vrezen dat het daar niet meteen terug zal uitkomen!