Willy DeVille - Pistola
Play It Again Sam
Willy DeVille was in de jaren zeventig en tachtig de zanger van het legendarische combo Mink DeVille, dat zich huisorkest van CBGB's mocht noemen. Maar sinds Mink DeVille ter ziele ging, doet Willy het solo. De fans mochten zich sindsdien regelmatig op een nieuw schijfje verheugen. Toch was het intussen al van 2004 geleden dat Mister Dandy In Person van zich liet horen. En hoewel we van DeVille houden, is dat niet onvoorwaardelijk. Op het vorige album, 'Crow Jane Alley', stond welgeteld één uitzonderlijk goed nummer, de rest was het onthouden niet waard. Eens kijken of die score beter kan.
Het typische DeVille-geluid is moeilijk te definiëren, maar 'Spanish Stroll' uit 1977 komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt. Willy DeVille gaat echter vooral over een mix van blues, Cajun, soul, rock en nog een handvol muziekgenres, waaruit hij telkens het beste haalt. Als het een beetje meezit, is het niet eenvoudig stil te blijven zitten op zijn Latijns aandoende ritmes.
Daarbij gaan we echter volledig voorbij aan zijn andere, meer duistere kant, die vooral aan bod komt op 'Pistola'. Willy is ouder geworden, nogal logisch. Je ziet het in het boekje, maar je hoort het vooral aan zijn stem, die breekbaarder geworden is. Nochtans wordt DeVille dit jaar pas 58 en de stempel 'stokoud' dus toch nog niet waard? Of zou zijn verslaving van weleer daar voor iets tussen zitten?
Het openingsnummer So So Real is blues in de stijl van Bonnie Raitt en je voelt tegelijk ergens de ziel van Dylan ronddwalen. De gitaar voert hier het hoge woord, de sound is minder frivool dan we hadden gehoopt. Ook Been There Done That gaat dezelfde weg op, maar is gelukkig funkier. Dat is grotendeels de verdienste van het blazerswerk (trombone en trompet). Het valt ons moeilijk de breekbare stem te rijmen met de entertainer Willy DeVille die afgeborsteld de podia aandoet, maar op When I Get Home hoor je hem bijna huilen.
In The Band Played On rekent Deville op zijn manier af met de tragische gebeurtenissen van 2005 in New Orleans, waar hij jarenlang woonde. Het werd uiteindelijk een traag klaaglied met zeurende blazers en een tragisch achtergrondkoor. Gezien de omstandigheden klinkt het, begrijpelijk, deprimerend.
De fans die op zoek zijn naar een nieuwe klassieker om tijdens optredens luidkeels mee te zingen, moeten het hebben van I Remember The First Time. Spaans klinkende gitaren, een vol geluid, en zelfs de obligate "chalalala" op de achtergrond. Onze favoriet laat echter wat langer op zich wachten en is bovendien niet de meest voor de hand liggende. In Stars That Speak zingt DeVille niet, hij draagt voor en wordt bijgestaan door een prettig ritme met een romantische slide-guitar. Het begint onheilspellend met iets wat op een onweer lijkt, maar is eigenlijk een tragisch maar mooi liefdesverhaal.
'Pistola' zal de fans die al enkele jaren op nieuw materiaal zaten te wachten veel plezier doen. Wij vinden er in elk geval meer onze goesting op dan voorganger 'Crow Jane Alley' ons bracht. Toch hadden we nog meer verwacht. De plaat is ideaal als achtergrondmuziek, maar we zullen niet snel de volumeknop wat luider zetten. Goed, maar niet goed genoeg, Willy.