Wingfield Reuter Sirkis - Lighthouse

Moonjune Records

‘Lighthouse’ is de opvolger van ‘The Stone House’, het improvisatiealbum van een supergroep die bestaat uit gitaristen Mark Wingfield en Markus Reuter, fretless bassist Yaron Stavi en drummer Asaf Sirkis. Op ‘Lighthouse’ is het kwartet tot een trio gereduceerd (exit Stavi), maar het idiosyncratische vocabularium dat in een Catalaanse studio vorm kreeg, blijft intact. Het resultaat is geen gemakkelijke kost, maar wie doorzet, wordt beloond. 

De chronologie waarmee beide werkstukken verschijnen is omgekeerd evenredig met het moment van registratie. ‘Lighthouse’ werd een dag vroeger dan zijn tweelingbroer opgenomen; in totaal speelde men in 2016 een zesdaagse marathon zodat er nog minstens één schijf aan zit te komen. Sommgen spreken al van een ware paradigmaverschuiving in de improvisatiekunst, maar zover willen wij niet gaan. Is het improviseren net geen ontkenning van een vaststaand paradigma?  

Laten wij het houden bij een verdienstelijke poging om de spelregels aan te passen. Het is geen jazz en het is geen progrock, althans niet volgens de klassieke semantiek. De muziek is hoe dan ook progressief, zeker met twee van de meest vernieuwende gitaristen van vandaag. Zowel de Brit Wingfield als de Duitser Reuter doorbreken de grenzen van de tonale en texturale limieten van hun instrument. Reuter doet dat op zijn Touch Guitar eveneens in Stick Men en The Crimson ProjeKct; het zijn referenties die kunnen tellen.

‘Lighthouse’ is ook het canvas voor een experiment in spontane groepsinteractie. Het is een geluidsschilderij dat erin geslaagd is als som groter te zijn dan de delen. De broeierige ritmiek en texturen, het koortsachtige zoeken (de vuurtoren als metafoor), de spookachtige glissando-effecten, ze dienen de totale overgave aan de strijd. Guerrillatactieken in het studiolab. Er worden geen gevangenen genomen. 

Het drietal zet de wijsvingers tegen de slaap en steekt de draak met de conventies van het standaardtrio. Alternerend bouwt ‘Lighthouse’ als een puzzel op, creëren middelpuntzoekende krachten een spanningsveld, worden kraters geslagen en lost alles gewelddadig op. Maar de luisteraar voelt ook een emotionele ontvankelijkheid voor en een intimiteit met het moment van creatie. In hun beste momenten laten Wingfield, Reuter en Sirkis horen waar geïmproviseerde muziek toe in staat is.