Winterpills - Central Chambers

Signature Sounds

Elke keer wacht het op ons: die grote, witte wintervlakte, dat onbeschreven blad, die uitnodiging om nog maar eens de groeven van je brein uit te diepen op zoek naar de juiste vergelijking en/of metafoor. Voor sommige cd’s is dat niet echt een probleem, maar voor ‘Central Chambers’ van Winterpills bleef het blad lange tijd maagdelijk.

En toch hoeft ‘Central Chambers’ niet met de grond gelijk gemaakt te worden. Het is best een goede cd, waarvan wij zonder probleem kunnen genieten. Baanbrekend kan je hem niet noemen, maar wel aangenaam en leuk om op een koude winterdag te draaien.

Dit vijftal, dat grossiert in op harmonische folk gebaseerde popsongs, komt uit Northampton, Massachusetts. Aan ‘Central Chambers’ gingen al twee andere albums vooraf. Beide cd's werden door de critici in de armen gesloten, maar de doorbraak bij het grote publiek kwam er (nog) niet. En het lijkt twijfelachtig of daar met dit schijfje verandering in zal komen.

Harmonieën zijn weer helemaal in. Kijk maar naar het overweldigende succes van bands als Fleet Foxes of Port O’Brien. Maar terwijl deze bands eerder tegen de freakfolk aanschuren, zoekt Winterpills zijn heil eerder in de poppy folk.

De korte opener Everything is gewoon folk tout court: een scherp gestemde gitaar, een ritmisch herhaald deuntje en een stem die de bloemetjes sneller zou doen groeien. Maar als dan Take Away The Words wordt ingezet, dringen referenties als Crosby, Stills, Nash & Young en Beach Boys, weliswaar in een modern kleedje gestoken, zich op. Daar zat de samenzang bijna altijd helemaal goed, en dat is hier niet anders. De stemmen van hoofdpil Philip Price, Dennis Crommett en Flora Reed vinden mekaar wonderwel.

Er wordt steeds ingetogen gemusiceerd: geen wilde gitaarsolo’s, geen uitbundige zangexcessen en geen drumsolo’s (god verhoede). Gewoon degelijk gebrachte liedjes die je het alledaagse doen vergeten en je meevoeren naar luilekkerland.

Ook als Flora Reed het voortouw neemt (Burning Hearts), is er die mellow ondertoon die je de dagelijkse stress doet vergeten. In dat opzicht is dit gewoon de perfecte plaat om na een lange werkweek de spanning van je af te spoelen.

Immortal zullen ze er niet mee worden, maar wij durven te betwijfelen of dat de bedoeling was. Misschien ligt daar wel de verklaring waarom we hier zo moeilijk leken uit te komen.