Wire - Object 47
Pinkflag
Wire is geen onbekende band met jonge snaken meer. De Britse lo-fi postpunkers zetten hun eerste wapenfeit 'Pink Flag' al in 1977 op vinyl en hebben sindsdien een tiental platen op de mensheid losgelaten. Het verloop van die discografie is alleszins moedig te noemen: Wire is niet te beroerd om het experiment met de studio, hun instrument of zichzelf aan te gaan. Dat levert soms geweldige albums op, maar soms ook een serieus gefronste wenkbrauw.
Maar Wire neemt hun werk serieus. Bezoekers van hun website krijgen de kans om door de hele Wirecarrière te snuisteren. Zelfs de nieuwe single One of Us uit het laatste album 'Object 47' kan je online beluisteren. (En voor wie het wil, gratis downloaden, olé!). 'Object 47' is het elfde officiële Wire-album en trapt af met het stevige One of Us.
De klettterende bas van Graham Lewis slaat je meteen om de oren. Dit is pas met de deur in huis vallen. Een vleugje electronica en het sobere drumwerk van Robert Gotobed verdringen de gitaarpartijen naar de achtergrond. Het nummer heeft een mooie drive die je van begin tot einde beet houdt. Het lijkt alsof de producers van Garbage flirten met de God Machine. "One of us will live to rue the day we met each other" zingt Colin Newman, maar daar hebben we voorlopig nog geen last van.
Op Circumspect neemt de band wat gas terug en laat zich dragen door een slepende baslijn onder een repetitief miniscuul gitaarriffje. Het geheel ademt een jaren negentig sfeertje uit zonder in clichés te vervallen.
Ook Mexon Headman is iets trager maar volgt braver het strofe-refrein idioom zonder echter te vervelen. Four long years is zowat de mooiste meezinger van het hele album: het plagerige refreintje “Too fast, too slow, the operator does not know” plant zichzelf meteen in je hoofd en zal daar nog enkele dagen blijven hangen. Dit is Wire zoals we ze graag hebben, meeslepend, repetitief maar toch niet zeurderig.
De baslijn van Hard Currency lijkt me ofwel ingespeeld door Mushroom van Massive Attack, ofwel per ongeluk gejat uit hun Carma Coma. De drums op dit nummer klinken echter minder slepend dan die van hun landgenoten en de de nasale stem van Newman en de vele breaks maken dit nummer minder dansbaar. Toch kijken we ernaar uit om deze track ooit live mee te maken want dit wordt geheid een crowdpleaser van jewelste. Vanuit elke break wordt er beetje bij beetje verder opgebouwd. Op de cd blijft dit nog binnen de perken, maar live kan dit wel eens voor vuurwerk zorgen.
'Object 47' sluit af met het stevige All Fours, waarop de gitaar van Newman eindelijk een klein beetje op de voorgrond treedt zonder al te aangetast te zijn door een hoop effecten. De ranzige berg feedback op het einde werd ingespeeld door niemand minder dan Page Hamilton van Helmet, alhoewel die al betere dingen op zijn discografie had staan dan “feedback op 'Object 47' van Wire”
'Object 47' is een geslaagde cd. Geen al te grote uitschieters maar een goede kwaliteit van de eerste tot de laatste noot. Voor de niewkomers is 'Object 47' al een mooi begin: de poppy kant van Wire kwam nog nooit zo sterk aan de oppervlakte, en ze kunnen er alleen maar extra zieltjes mee winnen. Wie nog overtuigd dient te worden surft beter maar eens naar www.pinkflag.com om enkele nummers te beluisteren. Wedden dat de minimalisten van Wire je snel zullen overtuigen? Ons alvast wel!