Wiz Khalifa - Blacc Hollywood
Atlantic Records
Dames en heren, het is ons een genoegen om u welkom te heten in ‘Blacc Hollywood’. Gastheer is Wiz Khalifa, die terug is … met meer van hetzelfde. Een spijtige vaststelling, maar zeker geen verrassing. Wiz nestelt zich in de rol van de überstoner met te veel geld. En zijn fans smullen ervan. Of hoe een rapper genoegen kan nemen met een plek aan de top zonder enige vorm van creativiteit of artistieke zelfontplooiing.
Beginnen doen we - u kent ons - met het slechte nieuws. Als deze plaat je bij de eerste luisterbeurt niet bekoort, dan heb je een probleem. Zijn teksten zijn zo effen en ongerimpeld dat je er echt geen diepere betekenis achter moet zoeken. Je hoort wat je hoort en daarmee basta. Wiz is er nooit de rapper naar geweest om pakkende metaforen te gebruiken en ook op deze plaat grossiert hij in teksten over wiet, geld, feesten, … en nog eens wiet. Wiz rapt over een levenswijze waar meer dan negentig procent van de bevolking zich niet in kan vinden en waarschijnlijk zelfs niet wil in vinden.
Klein lichtpuntje in de tekstuele duisternis: House In The Hills, het nummer met die andere bevriende stoner Currency. De zin “instead they'd rather focus on the fact that he's a pothead / Not the fact there's not a lot where I lived / 25 and not dead”, doet toch een beetje bitterheid vermoeden bij Wiz over hoe hij in de media afgeschilderd wordt als wietjunkie. Jammer dat hij als albumcover dan een foto gebruikt waar zijn gezicht onherkenbaar is door de wietwolk die ervoor hangt.
Qua beats gaat Wiz verhaal halen bij producers die hits maken, zoveel is duidelijk. Maar dan wel hits van de gepolijste soort, die je op de radio hoort langskomen en zo vastgeroest raken in je hersenen dat je gillend tegen een muur wil oplopen. Het is een kunst natuurlijk, maar niet de kunst waarvoor wij een cd in de stereo steken of de naald op de plaat leggen. Producers zoals Detail of Jim Jonsin hebben al hitmateriaal gemaakt voor Usher en Pitbull en weten waar ze mee bezig zijn. Zij tikken de bal keurig rond en geven de perfecte assist zodat Khalifa hem enkel hoeft binnen te duwen. En zelfs daar slaagt hij amper in.
Het album begint nochtans hoopgevend met Hope als ideale intro. Jammer genoeg zijn het nummers als True Colors - al een geluk dat ze Cyndi Lauper niet samplen; we zagen het nochtans zo gebeuren! - Promises en We Dem Boyz (met een z), die deze plaat lichtjes onderuit halen. In combinatie met punchlines, die we allemaal al eens gehoord hebben, kan je niet anders dan diep zuchten. Ach, wie zijn wij uiteindelijk om nummers als Ass Drop, Raw, Still Down en The Sleaze te bekritiseren als ze wel de dansvloer vullen en meidenkonten doen schudden? We mogen Khalifa dan toch nog ergens dankbaar voor zijn. Toch hebben deze nummers niet genoeg body om het album te dragen.
Alle slechte reviews en haters samen, het zal Wiz Khalifa uiteindelijk worst wezen. De Tailor Gang-fanclub, die hij opgebouwd heeft met geslaagde projecten zoals ‘Taylor Allerdice’ en ‘Kush&Oj’, zal blij zijn dat hij zo productief blijft. En hijzelf zal blij zijn met de verkoopcijfers en met de nummer-één-notering op de Billboard 200 volgende week. Ieder zijne meug, zei den boer en hij at paardenvijgen – of een wietbrownie in dit geval.