Wolf & Cub - Vessels
4AD
Eclectische plaatjes, we houden er wel van. Zeker als ze in één ruk post-punk op een hoopje gooien met psychedelica, een occasioneel spacerockuitstapje, bergen enthousiasme en een overvloed aan vernuft. Zo’n plaatje is ‘Vessels’ van het Australische collectief Wolf & Cub, een bijzonder geslaagde mengelmoes die doet watertanden naar een spoedige live-ontmoeting. Want als we ons deze zomer door iets willen laten wegblazen, dan is het wel door Wolf & Cub.
Australië, het land van Crocodile Dundee, kangoeroe's, de Tour Down Under, Neighbours en wat nog niet allemaal. Muziek associëren met de Aussies lag een tijd geleden echter minder voor de hand. Er zijn inderdaad wel enkele grote namen van ginder afstammend (o.a. AC/DC, INXS, Nick Cave, etc.), maar nieuwe, spannende muziek? Niet echt, lijkt ons. Er is nog Wolfmother, maar meer schiet ons niet meteen te binnen. Daar komt nu gelukkig verandering in met Wolf & Cub.
Even kort voorstellen. Wolf & Cub, Australisch viertal, speelt, net zoals de huidige line-up van The Melvins, met twee drummers, hun album ‘Vessels’ werd gemixt in de Castle Of Doom-studio van Mogwai door Tony Doogan - de man die eerder al aan de knoppen draaide voor Mogwai, Belle & Sebastian en The Mountain Goats - en ze deelden al podia met niemand minder dan Queens Of The Stone Age, TV On The Radio en uiteraard hun landgenoten Wolfmother. Een indrukwekkende bio heet zoiets dan. Doch, door een bio laten wij ons niet al te gauw verleiden, it takes a damn fine record to do that.
Maar ook met de muziek zit het wel snor, al moeten we toegeven dat het een paar luisterbeurten vergt vooraleer ‘Vessels’ al zijn schoonheid prijsgeeft. We geven eveneens toe dat er met Conundrum toch ook een stevige zwakke plek op de plaat geslopen is en dat het al bij al toch lang wachten is op die heerlijke, donkere, in een gitaarstorm verhulde, groove van Kingdom. Voor de rest hoor je ons echter niet klagen, integendeel.
Vessels stampt de plaat stevig van start met een ritmesectie die onverzettelijk inbeukt op wat een legioen door elkaar scheurende gitaarslierten lijkt. Dat die ritmesectie het kloppende hart is van deze band wordt eens te meer aangetoond in This Mess, of hoe neem je een post-punkritme, dat wel van Franz Ferdinand kon zijn, en brouw je er een parel der neo-psychedelica van. Eenzelfde verhaal geldt voor Rozalia Bizarre, March Of Clouds of Steel Their Gold: de groove van een gemiddelde post-punkbende overgoten met wat gitaren die het liefst in een baan rond mars zouden verzeilen en dat alles stevig samengebald met ijle vocals.
Wolf & Cub staat aldus voor flink uit de kluiten gewassen neo-psychedelica zoals we die eerder ook al hoorden bij een band als Serena-Maneesh. De nadruk ligt op een doortastende, wel eens naar post-punk neigende, ritmesectie waarrond dan gitaren kronkelen, spartelen en zichzelf lanceren into outer space. Het resultaat is simpelweg een sterke plaat, een feest voor wie houdt van kosmische gitaargekheid met een dansbare ondergrond.
8 november 2008