Wolf Gang - Suego Faults

Atlantic Records

Wolf Gang werd het afgelopen jaar vaak aangekondigd als the next big thing. Daar heeft zijn poppy debuutalbum ‘Suego Faults’ alles mee te maken. Pop, maar wel diepe pop, overstelpt met vele lagen fascinatie voor orkesten. Daardoor klinkt de sound groots, ambitieus en bovenal zonder scrupules. Die fascinatie voor een orkest, opgelopen dankzij moederlief, gaat trouwens ver: bezieler McElligott kan zich multi-instrumentalist noemen. Doorheen het album horen we dat vaak, met de piano als hoofdrol. Producer Dave Fridmann, die z’n strepen eerder verdiende bij MGMT, de Flaming Lips en Mercury Rev, zorgde voor een euforisch zomeralbum met veel upbeatglitters.

Lions In Cages stelt meteen het vrij herkenbare stemgeluid van de Brit tentoon. Een treurige laag piano- en echotonen vormen de ideale soundtrack voor angstvallige gedachten over de vergankelijkheid. Een bedrukte viool kan niet voorkomen dat het golvend refreintje voor een hele dag in het hoofd blijft hangen.

Ook in de titeltrack slaat deze tristesse niet meteen toe. De utopische plaats waaraan het album zijn titel dankt is dan toch geen paradijs. Something Unusual maakt wel meteen duidelijk dat dit geen all the way dramatisch album zal worden. Een zeer smeuïg koortje, enkele fonkels en een hoopvolle tekst doen de rest.

Het evenwicht tussen de twee uitersten wordt gevonden in Stay & Defend. De vrolijke melodielijn en een krachtig refrein leiden de piano langs een rijkelijk gevuld pallet van kleine maar fijne geluidjes. The King & All Of His Men trekt als meezinger een erg breed contrast tussen de zang en het pianowerk met felle refreinen en een echobrug.

Back To Back is het meest ingetogen nummer tijdens deze drie kwartier. De piano wordt verruild voor de gitaar en een fascinerend zuchtgeluidje. Van ons mocht dit lied veel langer duren, ondanks de weemoedige tekst. Dat geldt helaas niet voor Midnight Dancers want het stemgeluid steekt hier na verloop van tijd wat tegen. Dat dit de favoriet van frontman McElligott is verandert onze mening over deze veredelde seventies rockballad niet.

Naar het einde van de plaat toe worden de nummers wat langer en zo krijgen Dancing With The Devil en Where Are You Now? meer vrijheid. De strijkers worden al eens wat breder uitgesmeerd en dat levert een fijne grauwheid op. Het materiaal klinkt licht maar slaat soms om van een mooie balans naar een te nadrukkelijke musicalclimax. Met afsluiter Planets bevestigt hij dat laatste, het is een trieste ballad pur sang.