Wolf People - Fain

Jagjaguwar

Ritchie Blackmore, legendarisch, voormalig gitarist van groepen als Rainbow en Deep Purple, maakt nog steeds muziek. Met Blackmore’s Night probeert hij muziek uit de middeleeuwen te integreren in hedendaagse songs. Ook Wolf People gaat dezelfde weg op. Op ‘Fain’ lijken troubadours en ridders nooit veraf. Maar dan wel met elektrische gitaren in plaats van zwaarden en schilden.

Eigenlijk deden ze dat ook al op hun debuut, rocksongs een folkdraai geven. En dan kom je uit bij vergelijkingen met bands als Jethro Tull. Op ‘Fain’ werd die formule verder uitgewerkt. Het resultaat mag er verdorie zeker wezen. Want op deze plaat werden de acht nummers samengesmolten tot een consistent geheel.

In elk nummer zitten er wel passages waarvan je denkt dat ze recht uit het verre verleden de hoofden van deze jonge Engelsen zijn binnengedrongen. Om maar een lukraak voorbeeld te noemen: de ingetogen passage halverwege When The Fire Is Dead In The Grate. Je kan je zanger Jack Sharp zo voorstellen met een luit in een veel te groot kasteel. Maar dan nemen de twee gitaren het over, gaan die tegen elkaar opbotsen  als twee rivalen tijdens een steekspel, elk in één van je oren, om dan abrupt te worden beëindigd.

Die stereofonische aanpak – een gitaar in elk van je oren – zit trouwens in zowat elk nummer. En dan mag dat nog zo oubollig klinken, het levert wel boeiende muziek op. Het contrast van Sharps melancholische en “geantidateerde” zang en de stevige bluesriffs, die beide heren uit hun instrument schudden, weet de hele plaat lang te boeien.

Vaak is de opbouw gelijkaardig. Zacht evolueert naar hard, mondt uit in gitaren die, als voetballers na een doelpunt, met de borst vooruit tegen elkaar aanspringen, maar de liedjes behouden toch steeds dat folkgevoel. Ongetwijfeld werden ook nu weer oude instrumenten bovengehaald om het nog authentieker (Thief) te doen klinken.

De bluesrock van bands als Cream loert nog steeds om de hoek, maar Wolf People heeft zichzelf wel een eigen gezicht geboetseerd door folkelementen in hun songs te verwerken en die toch behoorlijk duidelijke verwijzing naar het eigen Engelse verleden in hun nummers te steken. Het werd al eerder gedaan, zonder enige twijfel, maar ‘Fain’ blijft er een bijzonder fijne en geslaagde exponent van.

Wolf People speelt op 25 mei in de VK.