Wolf People - Steeple

Jagjaguwar

Ze komen uit Engeland en hebben zowaar een dwarsfluit in hun plaat gestopt. U leest het goed: een dwarsfluit. Voor zij die niet vertrouwd zijn met dit instrument verwijzen wij naar Wikipedia. Ook Jethro Tull en Focus hebben ooit dat instrument in hun muziek aangewend. U begrijpt dat Wolf People – want daar gaat het over – op hun debuut ‘Steeple’ niet echt voor dansmuziek hebben gekozen.

De muziek van Wolf People lijkt trouwens wel uit de tijd van beide hoger genoemde bands te stammen. Want opener Silbury Sands draagt al meteen de bluesrock hoog in het vaandel, doorspekt met de nodige progrockinvloeden. En die cocktail levert meer dan één prima song op. Dat de stem van zanger-gitarist Jack Sharp ook nog eens behoorlijk wat weg heeft van Eric Clapton draagt nog bij tot het gevoel dat deze groep net uit de teletijdmachine is gestapt.

Maar wij weten zo’n lekker bluesriff wel te waarderen. Zeker als hij verwerkt wordt in een prima single als Tiny Circle, dat bewuste nummer met de dwarsfluit. De schokkerige drums en de bijpassende gitaren brengen je bijna in trance. Laat je meevoeren door dit pareltje en vergeet niet ritmisch mee te deinen.

Terwijl je aan het einde van dat nummer nog zachtjes wegdroomt, wordt je met Painted Cross opnieuw ruw uit je verenbed gehaald. Want deze vier heren hebben er de pak van weg om geslepen riffs te verwerken in hun liedjes. Voeg daar ook nog de vlijmscherpe solo’s aan toe en de maaltijd is compleet. Hiervan blijf je zeker niet op je honger zitten.

En dan moet het mooiste nog komen, want de krassende gitaar van Joe Hollick kondigt een storm aan als One By One From Dorney Reach wordt ingezet. Opnieuw is er een machtige riff die het nummer draagt, opnieuw is de ritmesectie meer dan ondersteuning. Opnieuw glijd je mee de branding in.

Het enige wat je op deze plaat kan aanmerken is dat de nummers soms wat loom lijken, maar die gitaren maken dat ruimschoots goed. Castle Keep wordt ook weer naar een zeker hoogtepunt gestuwd na langzaam maar zeker op gang te zijn gekomen.

Met het afsluitende duo Banks Of Sweet Dundee Pts 1 & 2 gaat de band op verkenning in de folkrock. En ook daar komen ze mooi mee weg. In het begin van dat tweede deel vallen ze zelfs terug op antieke instrumenten en klinkt Jack Sharps stem intriest tot de gitaar het nummer meteen in de twintigste eeuw katapulteert zonder dat dat ook maar ergens stoort.

Misschien is dit niet de meest vernieuwende plaat, maar deze vier jonge snaken hebben toch het nodige talent om goede nummers te schrijven en ze ook nog eens boeiend te laten klinken. ‘Steeple’ is een goede plaat en de toekomst lacht Wolf People dan ook toe.