Women - Public Strain
Jagjaguwar
Dat wij u nu pas informeren over de tweede langspeler van Women is wellicht een beetje merkwaardig. Het Canadese viertal bracht ‘Public Strain’, het album dat na de plotselinge afbraak van hun tournee erg dubbelzinnig getiteld bleek, immers al eind afgelopen zomer uit. De overvolle agenda aan optredens die daar direct op volgde resulteerde afgelopen november in oververmoeidheid en live schermutselingen. Bij het ter perse gaan van deze recensie is er sindsdien nog altijd geen teken van leven gegeven. Toch is het de moeite dat u verder leest, want ‘Public Strain’ is een geweldige plaat die niet vergeten mag worden.
Om nu te zeggen dat de spanning, die zich destijds in de Lucky Bar in Victoria op het podium ontlaadde, ook al op het album is terug te horen, is allicht wat flauw. Het is evident dat het deze band ergens om te doen is. De muziek van Women is bepaald niet lichtzinnig en hun bezieling is duidelijk hoorbaar. De donkere, intense indierock moet weliswaar even rijpen, maar na de nodige rondjes op de stereo blijven niet minder dan elf ijzersterke songs over.
Die nummers doen in sterke mate herinneren aan The Velvet Underground, met dit verschil dat Women hun nummers naast een dosis feedback en lo-firuis ook nog eens diep gelaagde ritmes en songstructuren á la King Crimson meegeven. ‘Public Strain’is daarmee, zoals gezegd, een onbetwistbaar groeialbum, maar dwingt die aandacht ook af. De energieke geest van Sonic Youth ten tijde van ‘Sister’ zweeft ook nog ergens rond en beklemt ons al vanaf de eerste seconden die de opener Can’t You See inleiden.
Wat volgt is eigenlijk niets minder dan een aaneenschakeling van hoogtepunten: het grillige Heat Distraction, dat voortdurend hapert en in de knoop raakt, het rustige Penal Colony, dat duidelijk maakt waarom de groep in het verleden voor Deerhunter mocht openen en het driftige Drag Open, waarin de vlijmscherpe gitaren niets of niemand ontzien.
Maar wat toch met name een verpletterende indruk nalaat is het uitmuntend sterke slot van de plaat, met het majestueuze Locust Valley en het zeven minuten durende Eyesore.
Het is van harte te hopen dat de vier opvliegerige vrouwen de ruzie snel bijleggen, zodat 'Public Strain' uiteindelijk niet hun zwanenzang zal blijken te zijn. Tot die tijd klampen we ons gretig vast aan deze voorlopig laatste strohalm.