Wooden Wand - Blood Oaths of the New Blues

Fire Records

James Jackson Toth, schijnbaar een zoveelste nobody uit de eindeloze vergaarbak die USA heet en waaruit met de regelmaat van een klok een talent, een supertalent, een niet te missen sensatie, een nieuwe Dylan en ga zo maar door naar boven lijkt te komen. Het is niet steeds gemakkelijk om daarbij de oprechte waarheid van de handige marketingtruck te onderscheiden. Laten we een poging doen voor ‘Blood Oaths of the new Blues’ van Wooden Wand.

Wooden Wand is de “nom de scène” waaronder het zeer actieve baasje James Jackson Toth (JJT) zich soms singer-songwritergewijs aan de wereld openbaart als het al niet onder zijn eigen doopnaam is of in combinatie met de uitgebreide kliek indie-, folk- of andere vrienden die hij kennelijk de laatste vijftien jaar heeft verzameld, ontmoet, geïnspireerd. U vermoedt het al, Wooden Ward is niet voor een gat te vangen.

Zo hyperactief hij lijkt in zijn creativiteit en artistieke output, zo rustig klinkt hij op deze plaat. JJT is in de eerste plaats een storyteller en dat vinden we best goed. Springsteen, Davies, Petty, collega’s uit een weliswaar hogere muzikale en commerciële afdeling maar in wezen met hetzelfde bezig: het verhaal vertellen  van Amerika en van hun tijd!

Toth – of Wooden Wand  om het duidelijk te houden! – heeft het over eenzaamheid, isolement, moeilijke liefdes en ook een beetje over zichzelf, zijn verlangen en vrees voor onrust. “Sometimes nowhere seems the only place to go” is misschien wel een sleutelvers in deze droevige, zelfs getormenteerde en dus mooie plaat. Wil je nog een opbeurende tekstflard? “Keep your eyes fixed on the shadows – you’ll find me”. Brel in het Engels, quoi!

Muzikaal is eenvoud troef: trage, ja soms zelfs wat monotone – of zijn het bezwerende?  – melodieën met een heerlijk hymnisch kantje. Maar de intelligente productie van de in de alternatieve folkkringen actieve Lester Nuby III doet wonderen. Vergelijk het met het patchwerk dat Daniel Lanois voor Dylan deed op Time out of Mind en je zit heel erg dicht in de buurt van wat we bedoelen.

Hé, we hebben nog geen titel vernoemd die de moeite waard is, merken we nu. We gaan dat ook niet doen. De cd klinkt daarvoor teveel als een organisch geheel, de thematiek zit te sterk in elke song verknocht. Het is een grote opgespannen boog die niet mag doorgeknipt worden.

Onbekend is vaak onbemind, zeker in het cd-wereldje. Maak er voor JJT a.u.b. zo vlug mogelijk een einde aan: 'Blood Oats of the New Blues' is een juweeltje!