Woods - With Light And With Love
Woodsist
‘Songs Of Shame’ deed alle hoofden de richting van Woods uitdraaien, maar dateert inmiddels alweer van 2009. De band heeft zijn geluid sindsdien consequent gehouden, maar filterde het ook steeds verder uit tot een uitgelezen en bijzonder smakelijke cocktail op ‘With Light And With Love’.
Er zullen wel weer puristen opduiken, die de nieuwe plaat van Woods verguizen als zijnde uitverkoop. Ze doen maar. Wij hebben met ‘With Light And With Love’ de ideale plaat gevonden om te spelen bij zonnig lente- en zomerweer, een plaat waar je mondhoeken meteen een centimeter van de hoogte in gaan.
Nu moeten we ook toegeven dat, net als dat bij ‘Songs Of Shame’ het geval was, wij enige tijd nodig hadden om de zon te zien schijnen. Maar eens de mist was opgetrokken en het opkomen van de zon door de pedalsteel uit Shepherd in geluid werd omgezet, kon de dag niet meer stuk. En tot ze weer ondergaat met het romantische, semi-akoestische Feather Man en mysterieuze klokken (of iets dergelijks) blijf je gefascineerd luisteren.
Waar zanger-gitarist Jeremy Earl – de man met de specifieke, hoge stem – zijn inspiratie haalt voor teksten als “This one bleeds the color blue / fall asleep and you’ll get there too / Fall Asleep but I’ll be back soon” , is ons een raadsel, maar ze blijven wel intrigeren. Wat teksten betreft, moeten ze alvast niet onderdoen voor die andere neofolkpsychedelische rockers Akron/Family. Wij moeten trouwens wel vaker aan die andere, compleet doorgedraaide band denken.
Een andere referentie waaraan wij niet ontsnappen zijn de Violent Femmes. Opnieuw is er dat zuiders mysterieuze in combinatie met de semi-akoestische muziek, die de band in een nummer als Shining maakt. U wilt nog referenties? Wij moesten voortdurend denken aan het betreurde World Party bij de eerder genoemde opener en hoorden regelmatig verwijzingen naar het gitaarspel van George Harrison, misschien het meest nadrukkelijk in Full Moon, maar evengoed in de spielereien aan het begin van het minzame, maar prachtige en ronduit verslavende New Light.
Het meest avontuurlijk worden Woods in het titelnummer. Ze nemen er dan ook ruimschoots hun tijd voor, lijken halverwege even op te houden om dan weer gewoon in oude gewoontes te hervallen. Hier laat Earl zijn gitaar ook het meest de vrije loop, gooit hij er solo’s tussen, die wel uit een sitar lijken te komen en keert dan weer in zijn voetstappen terug. Een negen minuten durend oorgasme.
En als de plaat af is, begin je gewoon terug opnieuw. Net als de zon de volgende dag ook weer terug opkomt. Alleen is het in de wereld van Woods altijd zomer. Tenminste in onze oren. Prachtplaat! En kan iemand ze nu uit de speler komen halen, want anders zitten we hier over tien dagen nog.