Wouter Dewit - Still

Zealrecords

Carrièreverbreding of geen “stilzittend gat”? Het is in elk geval opvallend dat Illuminine-pianist Wouter Dewit uitpakt met zijn tweede solo langspeler op het moment dat het datzelfde Illuminine voor de wind lijkt te gaan. Ze mogen er bij Zealrecords in elk geval voor in de verkleumde handjes wrijven. Want ‘Still’ is gewoonweg een pareltje.

Piano, viool, tussen neoklassiek en ambient,... klinkt bekend? Vergeet dan maar meteen alle vooroordelen. Dat pianist Wouter Dewit in minimale, ietwat weemoedige composities de herfst in de huiskamer binnenbrengt, spreekt nog voor zich. Dat de opnames hiervoor in de eigen omgeving gebeurden waardoor op de achtergrond zelfs iets als gekraak in een bladertapijt, wind of vogelgeluiden weerklinken, is ook nog common sense. Maar het is de sereniteit en rust en tegelijkertijd de souplesse van eenvoud die rond deze acht composities hangt, die van ‘Still’ zo’n fijne plaat maken. Dewit heeft zich als jonge huisvader de nodige tijd toegeëigend om muzikale ruimte voor zichzelf te creëren. En dan weet elk gezinshoofd met kleine ukkies meteen wat de bedoeling is: sit back, relax, vergeet de wereld even.

Het album is een ode aan snaren, in een samengaan (of juist afwisseling) van piano, cello, viool en gitaar. Denk aan zacht strelende noten die elkaar in eenzaamheid soms opzoeken en elkaar dan vinden in een aan Wim Mertens schatplichtige textuur. En dat mag zelfs solide resultaten opleveren, zoals een subtiel opbouwend Dance, Dance, Dance met dat rollend pianomotief versus melancholische viool. Of sterker nog, in een diep bonkende, trage beat (!) onder Hug, Run: al even haastig van titel maar gestaag in muzikale uitvoering. Feit is dat de liefde voor toetsen zich zowel uit in strelen als in spelen en dat voor die liefde steevast de nodige tijd wordt uitgetrokken.

Natuurlijk klinkt dat zeker ook al eens somber en met een zekere tristesse, als de cello van Tine Anthonis zwaar op de ziel trapt in de largo Down In The Deep, tegen een fraai kabbelende achtergrond van galmende toetsen. Prachtig overigens hoe dit nummer binnen een zevental minuten evolueert van een pianostuk naar een samengaan van tokkelende en aangestreken snaren om te eindigen in een duet van strijkers zonder piano. Ofte Wouter Dewit, die een stapje opzij zet om zijn muzikale compagnons ruimte te geven. Check dan die heerlijk mistige hoes maar eens. ‘Still’.

Dit is een doezelplaat die speelt met ziel en emoties, maar ongedwongen. Sfeer primeert boven compositie zonder voorafgaand plan of einddoel; afwisselend zonder te moeten vernieuwen. Niet te enggeestig ook, vandaar de zweverig rond elkaar cirkelende zangen in afsluiter Winter Sleeps. Beleven en overleveren zijn de keywords. En nu stoppen we met schrijven. Oh ja, noteer nog even dat dit de eerste keer is dat Wouter Dewit eens NIET als Vlaamse Ólafur Arnalds werd afgeschilderd.