Wu Lyf - Go Tell Fire To The Mountain

Eigen beheer

De mist rond Wu Lyf is opgetrokken. De band (voluit : World Unite Lucifer Youth Foundation) uit Manchester hulde zich maandenlang in stilzwijgen en werd zo vanzelf een mysterieuze hype in de Britse muziekpers. Met 'Go Tell Fire To The Mountain' werpt Wu Lyf dat juk en de bijhorende clichés van zich af. Het album is dan ook op meerdere vlakken een statement, al is het verrassingseffect na een zestal nummers uitgewerkt.

Wu Lyf maakte 'Go Tell Fire' volledig onafhankelijk. Er kwam geen platendeal, geen producer, zelfs geen studio aan te pas. Het resultaat is vrij compromisloze muziek - de band spreekt zelf van Heavy Pop. Ellery Roberts' woorden schuren langs zijn keel en worden stuk voor stuk gehavend naar buiten gespuwd. Bas en drums jagen elkaar na in de gewelven en orgel en gitaar weergalmen in de zijbeuken van St.Peter's Church, Manchester, waar de plaat in drie weken tijd werd ingeblikt.

Het eerste wat je natuurlijk doet als je in zo'n kerk aankomt, is het kerkorgel testen. Precies wat Wu Lyf deed op openingssong Lyf. Een tweetal dynamische wendingen verder komt de band al op kruissnelheid. De eerste verstaanbare woorden zijn "I love you forever". Maar vergis je niet. Wu Lyf brengt geen melodrama, maar grauwe verhalen rond de leidmotieven fire en blood.

Het is soms gissen geblazen naar de betekenis, maar Such A Sad Puppy Dog is rechttoe-rechtaan en aangrijpend: "My baby's got no words for me / You know my brother's in jail / My father said son / Oh son, I can't afford his bail." Dat sociaal bewogene komt overigens wel vaker terug (in We Bros en Spitting Blood).

Muzikaal gezien laat Wu Lyf ons de eerste dertig minuten alle hoeken van het middenschip zien. Zo gaat Cave Song recht op zijn doel af. Met zijn overweldigende drums en schorre vocalen lijkt het wel een gemuteerde vorm van death metal. Such A Sad Puppy Dog kent een sacraal begin en laat een plechtstatige militaire drum een verschroeiende climax aankondigen. Een blik afroriffs wordt vervolgens opengetrokken in het soulvolle Summas Blis en We Bros, een song met stadionallures.

Vanaf Dirt neemt het vuur wat af. Er worden nog elementen geïntroduceerd, zoals een spookachtige falset, maar het nieuwe is eraf en wat voorafging en je helemaal ondersteboven keerde, wordt niet meer geëvenaard. Concrete Gold komt lauw over en heeft een lange gitaaroutro, die daar weinig aan kan veranderen.  14 Crows For Me And Your Friends creëert een vals einde, terwijl Heavy Pop de eigenlijke coda van het album is, en dus ook van de wat stuurloze tweede helft.

Wu Lyf heeft zich wat mispakt aan een speelduur van 47 minuten. En laat ons wel wezen: de band vist in dezelfde vijver als Crystal Antlers, dat in 2009 een directere en betere plaat afleverde. 'Go Tell FireTo The Mountain' is als geheel (inclusief artwork) wel het overduidelijke resultaat van een ambitieuze, scherpe, artistieke visie. We stellen dus voor Wu Lyf te omarmen en hopen dat de Lucifer Youth Foundation volgende keer wat minder aan overkill doet.