Wussy - Forever Sounds

Damnably Records

Vanuit het verre Cincinnati waaide ‘Forever Sounds’, het zesde album van Wussy aan. We hadden het al in Belgische première, maar wat vinden we er nu eigenlijk van?

Vooruitgeschoven single Dropping Houses valt binnen met een riff waarop Dan Auerbach jaloers zou zijn, maar Wussy blijft niet steken in bluesrock. Binnen de kortste keren tuimelen verschillende lagen over elkaar, die de song omvormen tot een psychedelische audiotrip over Yellow Brick Road.

Ook de andere songs blaken van de ongepolijste, doch melodieuze energie en behandelen niet voor de hand liggende thema’s zoals valse profeten, achtervolgingen, het occulte, de Toynbee Tiles, geheime genootschappen zoals Majestic 12 en… 'The Big Lebowski'.

Bijna alle songs zijn bekleed met vele lagen noise, maar daaronder zitten meezingbare en onweerstaanbare melodieën verstopt. Zo herinnert het relatief korte She Killed Hundreds (zie de clip in première onderaan) aan de vroege R.E.M. al miste die band de zalige zang van Lisa Walker, die hier mooi contrasteert met die van Chuck Cleaver.

In Donny’s Death Scene mag ze het voortouw nemen en zorgt ze voor sidderende emotionaliteit en tranen in onze ogen. De scene uit 'The Big Lebowski' waarin de assen van de arme Donny in de ogen van The Dude en Walter waaien wordt plots van alle ironie ontdaan.

Met Gone grijpt Wussy terug naar seventiesrock, maar niet zonder daar weer een volledig eigen stempel op te drukken. Hello, I’m A Ghost  laat zich gemakkelijk meezingen, maar dan bereiken we het midden van de plaat en worden we steeds dieper de vreemde wereld van Wussy ingezogen met het angstdroomachtige Hand Of God.

Het duurt tot de achtste track, het dromerige Better Days, voor er wat gas wordt teruggenomen, maar zelfs hier klinken de gitaren in de achtergrond als nagels op een krijtbord. Daarvan worden we gespaard in Majectic-12, dat bijna volledig steunt op Walkers geweldige stem die hier voor een keertje spaarzaam ondersteund wordt met een ijl soundscape en diep verstopte drumslagen.

My Parade wordt opnieuw gezongen door Cleaver en druipt van de Weltschmerz. Het valt op dat ook hij weet te ontroeren als hij die distortion van zijn stem achterwege laat, al spelen ook het harmonium en de klagende piano op de gevoelens van de luisteraar.

Slotnummer Folk Night At Fuckies is nog een kort, grappig extraatje waarin Wussy plots als The Pogues klinkt, maar eigenlijk is het met zijn anderhalve minuut amper een song te noemen.

‘Forever Sounds’, dat dankzij Damnably Records ook in Europa uitkomt (het is nog maar de tweede release van Wussy hier bij ons) laat een band horen met een rijpe sound en is een meer dan aangename kennismaking.