Xander Smith - Hey San Pedro

Song & Dance Records

Natuurlijk zijn de USA een bodemloos reservoir van allerlei muzikanten. Bassisten, saxofonisten, fiddlers on the roof, ... You name it, in Amerika zijn er steeds tallozen voorhanden. En vaak zijn ze ook nog eens uitzonderlijk goed in wat ze doen. Maar we blijven ons afvragen vanwaar ze blijven komen, dieeindeloze reeks singer-songwriters die – in de beste traditie van Guthrie en Dylan – nu al ettelijke decennia de wereld begiftigen met een variabele mengeling van hun diepste zieleroerselen en sociale commentaar. Vandaag schotelen we u nummer tienduizend en één voor: Xander Smith.

Het valt op dat die nieuwe generatie niet alleen wat kan priegelen op gitaar zoals ze dat in de donkere tubes van een metro hebben geleerd. Ze bespelen haast alle instrumenten en, gezien het tegenwoordig computergewijs ook poepsimpel geworden is om iets op te nemen, doen ze hun ding met een minimum aan personeel. De platenmaatschappij is nog net nodig voor distributie en promotie. Veel promotie liefst, want de oogst is meestal overweldigend maar een grand cru is er niet altijd bij !

‘Hey San Pedro’ is het meer dan verdienstelijke debuut van Xander Smith. Down, de opener, maakt al meteen duidelijk in welke richting Smith zijn heil zoekt. Met als basis de gitaar gaat hij op zoek naar een catchy tune. Meer is Down niet, maar vooral ook niet minder want Smith weet hoe een song aan te kleden.

Op Moving On blijken dat strijkers, in Horrible is dat lounge-achtige percussie en wat backing vocals. Nog later duikt een mooie pedal steel op in Sunday Afternoon . Promises zou zo uit een cd van Neal Casal, nog zo'n schromelijk ondergewaardeerde songsmid,  kunnen komen.

Enkele van de nummers op deze plaat zullen – we blijven beleefd – waarschijnlijk het statuut van evergreen niet halen. Lost Along The Way blijkt inderdaad de weg kwijt te zijn en Our Latest Tragedy klinkt te ijl om er de tanden in te zetten. Smith sluit wel subliem af met One In A Billion en het bloedmooie Oh Caitlin.

Op één nummer na schreef Xander Smith alle teksten zelf en hij zette ze bijna allemaal in mineur. Het verdriet om de verloren liefde, de pijn van het eenzaam zijn, de nutteloosheid van de toekomst, allemaal variaties op hetzelfde thema. Smith windt er geen doekjes om en raakt er niet over uitgepraat. Tekstueel behoorlijk donker dus.

Hoe dan ook is 'Hey San Pedro' een meer dan behoorlijk debuut van een interessant artiest die we graag catalogeren onder de rubriek : "Te volgen".