Yawning Man - Macedonian Lines
Heavy Psych Sounds
Op het risico af om alle toegang tot het internet te worden ontzegd, gaan we het toch zeggen: er waren dagen dat we niks hadden met Kyuss. En ooit zagen we stoner als de zoveelste verbastering van hardrock. Maar inmddels hebben we ons vizier wel bijgesteld.
Voor we u helemaal kwijt zijn, toch maar even duiden waar die uitspraken hierboven vandaan komen. Of misschien had u nog nooit van Kyuss gehoord. Net zoals wij tot onze schande en schaamte nog nooit van Yawning Man gehoord hadden.
Wat beide bands verbindt, is de woestijn. Of zoals Brant Bjork het op Wikipedia zegt: “They’d show up in their van and just, mellow, drag out their shit and set up right about the time the sun was goin’ down, set up the generators[...] Sometimes it would be a scene; sometimes it would be very intimate. It was very casual and loose. [...] They were kinda like a house band.” Intussen is er al heel wat zand door de woestijn gewaaid en zijn ze aan de twaalfde langspeler toe.
Hoewel langspeler hier misschien toch enigszins relatief is, want 'Macedonian Lines' is amper dertig minuten lang. Maar wat voor een dertig minuten! Het is nu al een paar weken dat we er niet vanonder komen en steeds weerkeren naar dit plaatje om dan weg te zinken in het drijfzand van gitaar, bas en drums. Want meer moet je achter Yawning Man niet zoeken. Hoewel dat ooit ook wel anders was. Op de voorganger, 'The Revolt Against Tired Noises' bijvoorbeeld en ook wel op enkele andere platen wordt er in een paar nummers gezongen. Maar eigenlijk is daar helemaal geen behoefte aan. En deze zes nummers tonen perfect aan waarom.
In de opener Virtual Funeral wordt de gitaar in lagen breed uitgesmeerd, nadat bas en drums een solide basis hebben gelegd. Er is een gitaarlijn, die zo het gebrek aan een stem doet vergeten, en dan zijn er nog de verschillende lagen die daaronder steken. Of ze doen het zoals in het titelnummer, dat op een heel andere manier wordt geconstrueerd. Er is maar één gitaar, maar die wordt op verschillende manieren ingezet, deze keer zonder enige overlapping. Er wordt geen enkele aanstalten tot de egotripperij gemaakt, die zo eigen kan zijn aan de meer klassieke gitaarhelden. Het is duidelijk dat de song, het geheel het belangrijkste is.
Het tempo is zelden hoog, maar perfect uitgekiend zoals in Melancholy Sadie, waarin je de gitaarlijnen zo naar beneden ziet dwarrelen als regendruppels langs de ruiten van een rijdende auto. Het is fascinerend om ze te volgen. Zoals het dat ook is met de gitaarklanken in dit nummer.
Het lijkt ons niet ondenkbaar dat de Thin White Ziggy zou vereerd geweest zijn om zijn naam tegen te komen in een song als Bowie's Last Breath. Het is ook niet zomaar een eerbetoon, maar een hele eulogie op zich. En daar zijn niet eens woorden voor nodig.
De plaat is van een voortdurende hoge kwaliteit en vormt bovendien ook nog eens een schoon geheel. Hoe kan je hier dan niet weg van zijn? En nu dat schaamrood van onze wangen schrobben en terug die platen van Kyuss – want ja, die staan er – aanvullen met de backcatalogue van dit Yawning Man, dat trouwens op 6 juli in Jeugdhuis Sojo in Kessel-Lo spelen.