Year Long Disaster - Black Magic
Volcom
Je hoeft niet steeds volledig het gaspedaal in te drukken om toch te rocken als een stel jonge wolven; een muziekles die de Amerikanen van Year Long Disaster goed begrepen hebben. Na hun debuut uit 2007 volgde een intensieve tourperiode die een ideale voedingsbodem vormde voor het tweede album. We horen een meer ingetogen sound, maar het fenomenale live gevoel dat de plaat overheerst is uniek.
Vanaf de tweede helft van 2009 begonnen Daniel Davies en co te sleutelen aan ‘Black Magic’. Critici stelden zich meermaals vragen bij de mogelijkheden van de band om hun live capaciteiten spontaan naar het studiowerk te vertalen. Met de uptempo songs Show Me Your Teeth en het stampende Love Like Blood geeft de band ze meteen lik op stuk. Year Long Disaster lijkt stilaan een patent te hebben op die typische snijdende riffs waarbij je spontaan luchtgitaar gaat spelen.
Gelukkig opteren ze nu ook veel meer voor wat tragere stukken die het geheel alleen maar krachtiger doen klinken. Ook de zangpartijen zijn veel gevarieerder en dat komt de vunzige sound alleen maar ten goede. Al is het balanceren op een slappe koord, want door de productionele wedergeboorte klinkt Davies’ stem af en toe een beetje mechanisch en dat kan voor de meest spontane band uit LA toch niet de bedoeling zijn?
Eigenlijk is het variatie troef op ‘Black Magic’. Luister maar eens naar Sparrow Hill. Na de typische rockdreunen transformeert het nummer in een psychedelische hutsepot waar de geest van illustere voorbeelden als Pink Floyd en Jimi Hendrix verdwaasd ronddwaalt. In Seven Of Swords tapt de band dan weer uit het akoestische vaatje. Het resultaat is een wondermooi nummer. Voordat we helemaal in extase geraken, stampen de heren ons flink wakker met het daverende Cyclone. Het startpunt voor de finale, maar bij de eindsprint blijken de beste pijlen al verschoten.
In het trage Foggy Bottom probeert de band immers net iets te veel in een nummer te brengen, waardoor de samenhang soms ver zoek is. Het contrast tussen de zachte gitaarpartijen en de beukende ritmesectie mag er zijn, maar misschien vormt het afsluitende nummer meteen ook een nieuw ankerpunt in de sound van Year Long Diaster. Of beter een waarschuwing: experimenteren mag, maar de spontaniteit verliezen is een doodzonde. ‘Black Magic’ is dus in alle opzichten een interessante plaat, die na meerdere luisterbeurten blijft groeien. Omdat het veel te warm is om spijkers op laag water te zoeken, kunnen we alleen maar respect opbrengen voor de vernieuwingsdrang en muzikale virtuositeit van deze toch nog jonge band.
29 juli 2010
Olivier Constant
