YOB - Clearing The Path To Ascend

Neurot Recordings

“Time to wake up”. Het zijn de eerste woorden van de nieuwe plaat van YOB. En hoe toepasselijk!

Vier nummers vindt u op 'Clearing The Path To Ascend'! U leest het goed: vier. Nu is dat bij YOB niet eens zo uitzonderlijk. Ook op de vorige albums vind je meer dan voldoende nummers van minstens een kwartier. Dat is nu eenmaal de tijd die frontman, zanger en gitarist Mike Scheidt nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. “Ik doe het niet met opzet. Het gebeurt gewoon”, zegt hij ergens in een interview. En eigenlijk is het ook geen storende factor.

Neem nu opener In Our Blood. Zestien minuten lang wordt er doorheen zware, vochtige grond geploegd. Nochtans begint het allemaal rustig. Onder een loden hemel, dat wel. Want de eenzame gitaar van Scheidt is niet meteen hoopgevend, maar eerder onheilspellend. Datzelfde thema – die enkele gitaar – wordt hernomen rond de twaalfde minuut, waarna er een door merg en been gaande grunt volgt. Met In Our Blood heeft YOB je in elk geval meteen helemaal in de greep.

Met Nothing To Win wordt even uit het doom-gareel gebroken. Het begint als een furieuze wervelwind, opgejaagd door de grunts van Scheidt. En even verderop breekt de band helemaal los. Bekijk het als eersteklasstoner. Maar dan met Scheidts schreeuw, die je de stuipen op het lijf jaagt. Elf minuten maar, deze keer. Maar eigenlijk zijn die net lang genoeg. Want sommige van de riffs worden wel erg lang aangehouden. En nu kan het nog net. Rond de achtste minuut krijg je namelijk even de tijd om op adem te komen.

Met UnmaskThe Spectre wordt er teruggekeerd naar het doom-spectrum. Op den duur vraag je je toch af wat er zoal door dat hoofd van Scheidt spookt. En “spookt” is hier helemaal op zijn plaats. Hij lijkt de plaatselijke, paranormale club wel te hebben geïnviteerd bij de opnames. Maar van ons mag het. Tenminste als het dit soort van resultaten oplevert. Nergens gaat dit vervelen. Steeds wel is er iets dat de aandacht trekt. En dat kwartier is geen seconde te lang.

Blijft nog over: Marrow. Hier wordt iets meer ademruimte gelaten. Geen spookachtige vocals en zelfs door de muziek zou je een tikkeltje zonneschijn kunnen ontwaren. Af en toe hoor je Scheidt zelfs Iron Maiden-gewijs uithalen. En toch blijft het honderd procent YOB, alle achttien minuten lang. En zoals steeds verwerkt de band enkele rustpunten in hun songs. In dit geval zo rond de tiende minuut. Het geeft je als luisteraar weer de kans om je voor te bereiden op het onvermijdelijke.

YOB heeft met dit ‘Clearing The Path To Ascend’ een plaat vol afwisseling gemaakt, waarin de band duidelijk te herkennen is. En daar mogen ze best trots op zijn.

YOB speelt op zaterdag 11 oktober op Desertfest in Muziekcentrum TRIX. Gaat dat zien!