YOB - Our Raw Heart

Relapse Records

Hola, wat krijgen we nu? Zeven (!!) nummers op een plaat van Yob. Een absoluut record. En dan ook nog eens eentje van amper vijf minuten lang. Alles goed, beste Mike Scheidt?

 

Geen nood, Yob staat nog nog steeds aan de top van het doomwereldje en zal daar met deze plaat vooreerst ook niet vertrekken. Zelfs al zullen er misschien fans zijn die hen soft vinden worden. Wij krijgen alvast geen genoeg van 'Our Raw Heart', dat met elk van deze nummers wist te verbazen, terwijl ze toch nog dat typische geluid handhaven.

Nochtans heeft het echt niet veel gescheeld of er was geen sprake meer van Yob, want het leven van zanger-gitarist en voornaamste songschrijver Mike Scheidt hing begin 2017 aan een zijden draadje, toen hij moest opgenomen worden met een levensbedreigende ziekte. Tijdens de lange revalidatie kon hij amper spelen, maar deed dat wel zoveel hij kon. En dan was er nog het financiële probleem, waarmee zijn ziekte hem (en de band) opzadelde. Maar uiteindelijk werd dit album gerealiseerd met een financieringscampagne en heel veel wilskracht.

De weerslag van al die problemen niet zien in de teksten is moeilijk (in het titelnummer heeft hij het letterlijk over “holes in my gut”), maar dat neemt niet weg dat je ze zelf kan interpreteren en inpassen in je eigen leven, iets wat elke muziekliefhebber toch doet. Maar er is meer dat hier anders is.

Opener Ablaze sluit nog aan bij de vorige plaat, is rauw, stonergebaseerd met venijnig geschreeuw en de nodige grunts. Maar in tegenstelling tot het daaropvolgende The Screen, dat hakke(le)nd en bijna onwezenlijk klinkt, is het harmonisch. Let wel, wij zijn absoluut fan van dat tweede nummer, waarbij je verslaafd raakt aan de aanvankelijk vreemd klinkende riffs waarover Scheidt zijn lyrics bijna kreunt voor hij ze uitschreeuwt samen met de gitaarlijn, die heel even uit het strakke korset mag. Wie dacht dat alle wegen al bewandeld waren in de doom, wordt hier meteen op zijn plaats gezet door een bijna als vertraagde band klinkende bas en een onweerstaanbare riff.

Lungs Reach moet zowat het kortste nummer van Yob in tijden zijn. Je zou het eerste deel ervan bijna bijna ambient kunnen noemen en de vele stiltes doen je je afvragen of dit wel degelijk nog Yob is. Maar halfweg houdt het drietal het niet langer uit en haalt Scheidt toch nog het onderste uit de longen.

En dan is er nog Beauty In Falling Leaves. Opnieuw doet de band je versteld staan als Scheidt voor één keer niet brult, grunt of screamt, maar – voorwaar – zuiver zingt. Het geeft het nummer aanvankelijk een progrockbijklank. Toch nog maar even checken of het nog steeds om dat doomtrio gaat. Gelukkig zitten er nog voldoende boobytraps onder die gevallen bladeren. Vrees dus niet, o doomfans. Dit is gewoon een meesterwerk, dat in het begin wel zacht maar zeker niet week overkomt. Het is integendeel eerder een teken van kracht dat je dit aandurft.

Ook het titelnummer, waarmee de plaat uiteindelijk wordt afgesloten, heeft diezelfde dualiteit – zij het misschien in iets mindere mate – in zich. In elk geval is het twee keer rond het kwartier genieten van schitterende werkstukjes, die ons alvast doen popelen om de band aan het werk te zien op Desertfest in oktober.