You+Me - Rose Ave.

Sony

Wat krijg je als je een voormalig post-hardcorezanger een week samen zet in de studio met een popzangeres, die zichzelf ziet als een vrouw die in een niemendalletje aan het plafond hangt en schreeuwt over haar echtgenoot? Het antwoord is You+Me.

You+Me is de gelegenheidsformatie van Dallas Green, ooit een van de zangers van Alexisonfire, maar de laatste tijd vooral gekend als City And Colour, en Alecia Moore (u bekend onder haar popgedaante P!nk).

De twee ontmoetten elkaar ooit na een show van City And Colour in L.A. en Carey Hart, de echtgenoot van Moore, werkte al eerder samen met Green. Ze raakten aan de praat, ontdekten dat ze hetzelfde gevoel voor humor hadden en dat hun stemmen mooi bij elkaar pasten. Toen er plots in maart 2014 in beider drukke agenda’s een gat zat, boekte Green impulsief een studio en namen ze op een week tijd acht van de tien nummers op deze plaat op.

Veel tijd was er dus niet, maar dat is er niet aan te horen. De plaat klinkt alsof ze heel organisch en rustig tot stand kwam. Enkel de spaarzame arrangementen verraden dat er zeker niet te lang werd nagedacht over hoe de samenwerking moest gaan klinken: ongeveer als City And Colour aangevuld met een zangeres.

En ja, er is nog iets dat opvalt: er staat geen enkele zwakke song op, maar er zit ook geen gedoodverfde hit bij. Het is de sfeer die primeert, niet de drang om te scoren. En die sfeer is het best te omschrijven als intiem, openhartig en gezellig. Alsof de plaat werd gemaakt door twee vrienden die al jaren samenwerken en nu vanuit de sofa in één microfoon zingen, daarbij begeleid door Adam Green op akoestische gitaar.

Hier en daar mag Matt Kelly er wat pedalsteel, piano of orgel onder schuiven of mag Alex Newport lichtjes zijn bas beroeren, maar verder dan dat gaat de instrumentatie niet. Openingsnummer, Capsized (over een zwalpende relatie ) is nog het stevigst ondersteund, maar meteen daarna volgen de wel erg naakte songs From A Closet In Norway (Oslo Blues), Gently en het soulvolle Love Gone Wrong waarin Moore op haar best te horen is.

Na de single You And Me kabbelt het album rustig verder tot het met strijkers aangezette Break The Cycle, een perfecte troostsong waarin je zo Moore en Green met de hoofden tegen elkaar ziet zitten terwijl ze in perfecte harmonie zingen: “Love is louder than all your pain / Is it all truly broken?”

Tot slot is ook de cover van Sades No Ordinary Love het vermelden waard. Het is verrassend dat Green de leadzang voor zijn rekening neemt met zijn falsetstem en Moore zich beperkt tot de aanvullende stem.  Mooi slotakkoord van een verrassende, maar net geen legendarische plaat waarin soul en country elkaar vinden.