Young Fathers - White Men Are Black Men Too
Big Dada
Young Fathers slaan weer toe. Vorig jaar nog ging het Schots-Liberiaans-Nigeriaanse trio met de prestigieuze Mercury Prize voor beste album (‘Dead’) aan de haal; en als het van het nieuwe ‘White Men Are Black Men Too’ afhangt, wacht er hen nog een heel bijzondere toekomst.
Ze weten probleemloos de controverse op te zoeken. En gelukkig maar, want bands als Young Fathers doen er wel degelijk toe. Ras, identiteit, you name it. Ze verwerken het allemaal in een steeds beter klinkende hutsepot. Niet te reduceren tot een welbepaald genre. Ze rappen en zingen met een bezwerend geloof in eigen kunnen; om op basis van eigen muzikale sterktes stereotypes en vooroordelen aan de kaak te stellen.
De band provoceert, maar doet dat niet zonder reden. Zij willen nadrukkelijk de dialoog met het publiek aangaan, zelfs als het gaat om niet zo vanzelfsprekende issues als racisme, sexisme en ongelijkheid.
Op muzikaal vlak vertaalt die strijd zich ook. De soms erg bijtende teksten schoppen luisteraars een geweten terwijl ze ook muzikaal zevenmijlsstappen zetten. Op de assen van wat ooit hiphop was bouwen zij iets nieuws; met een opgestoken middelvinger richting alles wat ook maar vaag aan conventie doet denken. En de klankwereld wint aan kleur : was ‘Dead’ een geweldige uppercut in grijstinten, dan is “White Men Are Black Men Too” een oplawaai in multicolour.
Op het album zijn loops en beats te horen, maar de muzikale invloeden gaan steeds verder in de tijd terug en het klankenpalet is danig verruimd. Zo is op een aantal nummers The Leith Congregational Choir te horen, waardoor het album onder meer aan soul wint.
Al van bij de opener maakt het trio duidelijk dat ze Still Running zijn. Dat de heren niets van hun jeugdige, opgewonden energie verloren hebben maakt ook Shame duidelijk. Het nummer kan zich probleemloos meten met hitsingles als Get Up. De inbreng van het koor is hier een enorme meerwaarde. Zowat elk nummer is een potentiele singlekandidaat, al valt voornamelijk op dat de nummers naadloos in elkaar overvloeien en het album meer is dan de som der delen.
27 klinkt met die plinke-plonke-melodie eerst ontroerend, maar wordt algauw gepletwalst door de soulvolle vocals van de heren. Opvallend ook: er wordt in tegenstelling tot eerder werk meer gezongen dan gerapt.
Sirens is een brutale aanklacht tegen het politiewezen (“Police are on cocaine / they wanna know my name”) terwijl Old Rock ‘n’ Roll misschien wel de essentie van Young Fathers blootgeeft : “I’m tired to having to hold back / I’m tired of blaming the white man / His indiscretion don’t betray him.”.
Het is slechts een van de hoogtepunten op dit veruit uitstekende album van Young Fathers, die zeer duidelijk politiek stelling innemen. De heren bevinden zich op het kruispunt tussen experimentele muziek en sociale kritiek, een explosief mengsel dat ze mettertijd steeds beter beheersen. Met 'White Men Are Black Men Too' nemen ze alweer een onwaarschijnlijk grote sprong vooruit en verwijzen ze de rest van de verzamelde concurrentie naar de prullenmand.