Yourcodenameis : Milo - They Came From The Sun

V2

‘They Came From The Sun’ is het tweede album van dit vijftal uit Newcastle. Met een groepsnaam als Yourcodenameis:Milo moet je wel de experimentele tour op. In de periode tussen hun vorige werkstuk ‘Ignoto’ en dit album werd een tussendoorplaat gemaakt met een aantal collega’s als Tom Vek en Bloc Party onder de titel ‘Print Is Dead, Volume 1’. Nu is er dus de moeilijke tweede.

Aanvankelijk wordt er stevig in gevlogen. De openbarstende gitaarlijn in Pacific Theatre doet denken aan de gitaar van The Edge van U2 tot je de stem van Paul Mullen hoort, die meer weg heeft van Perry Farrell van Jane’s Addiction. Het album is opgebouwd rond stevige rocksongs.  Af en toe wordt er stevig op los gehakt zoals in I’m Impressed, dat steunt op hoekige gitaren, onverwachte bochten en slingerbewegingen.

Vanaf About Leaving worden de teugels even een tikkeltje gevierd. Maar ook dan wordt er nog intens gemusiceerd, drijven drums en bas (live wordt er soms met twee bassen gespeeld) het nummer verder tegen een achtergrond van subtiele toetsen, terwijl de gitaren hun web spinnen om de argeloze luisteraar te vangen.  Ook Sixfive is eerder atypisch voor deze plaat, maar past toch in het geheel.  Mullen laat het schreeuwerige even achterwege om zowaar een ballade te brengen.

Even heeft u de tijd gekregen om op adem te komen, maar laat u niet misleiden : het is nog altijd al rockmuziek dat de klok slaat. In Translate wordt opnieuw stevig uitgepakt met metalriffs en de gejaagde zang van Mullen.

‘They Came From The Sun’ is geen eenvoudige plaat. Het wordt de luisteraar niet gemakkelijk gemaakt. Het album stikt van de vreemde wendingen en rare uitgangspunten. Luister maar naar To The Cars, dat aanvankelijk een dromerig soundscape lijkt om dan te ontploffen in een muur van gitaren en bas.

De muziek op deze plaat is al even ondoorgrondelijk als de afbeelding op de hoes. Ze intrigeert en roept vraagtekens op. Wij hebben niet de pretentie om deze vragen te kunnen beantwoorden, maar zijn wel bereid om deze plaat met een open geest te blijven beluisteren, want vervelend wordt het nooit.