Youth Lagoon - Wondrous Bughouse

Fat Possum

“Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?” vroegen Ronnie & De Ronnies zich af in 1967, een nummer waarvoor Peter Koelewijn tekst en muziek verzorgde. En als u zich afvraagt wat die Hollander komt doen in een recensie van Youth Lagoon, dan kent u het antwoord niet: “allemaal beestjes”. Welkom in het wonderlijke insectenhuis van Trevor Powers.

Eigenlijk betekent “bughouse” zoveel als gekkenhuis, maar het woord “bug”, betekent insect en wij legden de connectie ook omdat we bij het luisteren moesten denken aan een verhaal dat we lazen in onze jeugd: Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans.

In het verhaal komt het schilderij van De Wollewei tot leven. Erik Pinksterblom komt als piepklein mensje terecht in de wereld van de insecten en beleeft er allerlei vreemde avonturen.

En waarom kwam dit verhaal uit de diepste krochten van ons geheugen tevoorschijn? De tremelo van Trevor Powers is zo ijl dat hij lijkt toe te behoren aan een minimensje en uit zijn elektronische apparatuur haalt hij de vreemdste zoem- en piepgeluidjes die best zouden kunnen doorgaan voor versterkte insectengeluiden.

Through Mind and Back is maar een opwarmertje, maar Mute, de eerste echte song start magistraal mooi om je mee te nemen op een lange wandeling naar een kerkhof dat enkel Trevors weet liggen. De trip duurt meer dan vijf minuten en vooral de laatste twee brengen de luisteraar in een trance.

Attic Doctor is zowaar een (vreemd) walsje met gemuteerde klavecimbelklanken waarin de arts van dienst slecht nieuws brengt: “The doctor conceals her grin, to tell us you couldn’t have babies”. Dat zal een koude douche geweest zijn wat ons meteen bij het ijzige The Bath  brengt.

Maar wij skippen liever tot Dropla waarin terug een waterzonnetje schijnt, ook al duikt ook hier de dood op. We krijgen zo stilaan de indruk dat ‘The Wondrous Bughouse’ een lichaam in ontbinding is. Een gedachte die nog versterkt wordt door Sleep Paralysis.

De meest betoverende song is Third Dystopia. Welke vreselijke wereld Powers bedoelt, blijft onduidelijk, maar vreemd genoeg is dit niet het donkerste nummer van het album. Daarvoor is het wachten tot het afsluitende Daisyphobia.

Wie zich twee jaar geleden ‘The Year of Hibernation’ aanschafte zal kunnen vaststellen dat Powers de sobere slaapkamerklank van zijn debuut afschudde om zich met het hoofd eerst te werpen in de ongebreidelde mogelijkheden van een echte studio. Dat leverde een fantasievolle, maar donkere psychedelische plaat op.