Yusuf - Tell Em I'm Gone

Sony

Een nieuwe plaat van Cat Stevens, dat was destijds – wij spreken over de seventies – een evenement. Maar een nieuwe plaat van Yusuf (aka Cat Stevens) in de eenentwintigste eeuw, is dat nog een gebeurtenis waar naar uitgekeken wordt ? Yusuf stelt zich de vraag kennelijk niet want met ‘Tell ‘Em I’m Gone’ is de man toe aan zijn derde cd sinds zijn spectaculaire bekering tot de islam nu alweer ruim dertig jaar geleden.

Bij zijn verrassende retour enkele jaren terug kon men van bij de eerste maat al zeker zijn: dit is muziek van Cat Stevens. De man was dan wel van naam en van godsdienst veranderd, hij was wel zo slim – of commercieel onderlegd? – om de muziek, die hem in de vorige eeuw tot multimiljonair had gemaakt, voor geen zier te veranderen.  Alleen was in de loop der tijd de inspiratie wel wat veranderd of – mogen we stout zijn ? – opgedroogd. Het klonk nog wel goed; hier en daar zat wel een leuke deun, maar de grote flow aan krachtig werk? Neen, dat zat er sinds zijn comeback niet meer in. Resultaat: de twee cd’s na de bekering hebben betrekkelijk weinig verkoopspotten gebroken.

Dus veranderende Cat Stevens voor deze plaat het geweer van schouder – excuses voor het beeld dat helemaal niet past bij de peaceful train-ideologie van mijnheer Yusuf – en bleek hij bijzondere interesse voor r&b ontwikkeld te hebben. Of beter gezegd: die belangstelling is er altijd geweest maar kreeg om duizendeneen redenen nooit de kans om zich te uiten. Tenminste, dat zegt Yusuf zelf in de linernotes.

Yusuf zette vooreerst zijn all-time-buddy,  gitarist Alun Davies, voor een groot deel verantwoordelijk voor de typische gitaarsound van Cat Stevens, voor deze opnames op non-actief. Daarnaast engageerde hij Rick Rubin voor de productie. Die heeft zo zijn eigen stijl en deed vroeger reeds Johnny Cash en Neil Diamond eigen en andermans werk herontdekken.

Ook op ‘Tell ’Em I’m Gone’ staan opvallend veel covers. Spontaan rijst dan de vraag of dat een teken van artistieke armoede is of precies een soort van respectvol eerbetoon. Het antwoord zit ergens daartussenin. Er staan sterke covers op : The Devil Came From Kansas klinkt bijvoorbeeld fors, maar You’re My Sunshine is tenenkrullend. Rick Rubin is dan weer bijna tastbaar aanwezig in de vrij geslaagde cover van traditional en titelnummer Tell ‘Em I’m Gone

Over de eigen composities kunnen we haast hetzelfde zeggen: Editing Floor Blues is heel autobiografisch van tekst en krijgt een bluesbehandeling met een schuivende mondharmonica als aangenaam extraatje. Cat & The Dog Yard is vintage Cat Stevens uit het vorige leven.

In het afsluitende Doors mijmert Yusuf filosofisch: "If you never risk to lose, you may never get to win". Maar heel veel heeft hij niet geriskeerd en veel gewonnen heeft Yusuf op Tell’ Em I’m Gone' evenmin. "They never come back", zegt men vaak van boksers. Zover willen we voor Yusuf/Cat Stevens niet gaan, maar helemaal terug is hij nog lang niet.