Zero 7 - Yeah Ghost
Atlantic Records
Nummer vier is ‘Yeah Ghost’ al voor Zero 7, iets te vaak als de Britse evenknie van Air bestempeld. Het wegvallen van de zeemzoete en bezwerende stem van Sia roept veel nieuwsgierigheid op, maar al na een eerste luisterbeurt kan je tot de spijtige conclusie komen dat dit plaatje weinig boeiends te vertellen heeft.
En nochtans begint het duo Binns – Hardaker mooi aan de opvolger van ‘The Garden’. Count Me Out opent de plaat op mysterieuze, donkere wijze. Zo’n dreunende intro kan wel tellen als teaser voor de rest van de plaat. Wanneer Eska Mtungwazi met haar bombastische soulstem het dansbare Mr McGee opzweept, lijkt het dan ook alsof Zero 7 het bij het rechte eind heeft.
Maar die illusie wordt vrijwel onmiddellijk doorprikt. Bij een titel als Swing kan je je veel voorstellen. Iets met veel schwung. Er mag gedanst worden. En meer van dat. Maar dat is buiten Zero 7 gerekend. Het orgeltje in de intro probeert het nummer nog origineel te houden, maar de zeurderige zang van Binki Shapiro gaat na een paar strofes snel vervelen. De songs vervallen in een schizofreen allegaartje van roekeloos bij elkaar gesmeten genres.
Dan eens mengen ze natuurgeluiden met goedkope electro om op The Road niets meer uit hun hoed te toveren dan inspiratieloze soulpop. Pop Art Blue lijkt dan weer gewoon van een Massive Attackalbum geplukt te zijn. Zelfs Everything Up, hun ode aan die voetballer die liever kopstootjes uitdeelt dan de bal te hanteren, komt wat braafjes over. Toch niet meteen iets wat je verwacht als het gaat over Zinédine Zidane.
Het merendeel van ‘Yeah Ghost’ lijkt trouwens gerecycleerd uit eerder werk van Zero 7. Het ontbreekt de songs met andere woorden stuk voor stuk aan een portie lef en vernieuwing.
Met Ghost sYMbOL krikken ze het niveau dan toch wat op. Het labyrint van obscure electrobeats, donkere vocals en hier en daar een vleugje dubstep is dan ook zeer te pruimen. En een vreugdesprongetje volgt wanneer ook Sleeper een stap in de goede richting blijkt te zijn. Oosterse klanken die in een pittige mix gezwierd worden met opzwepende beats en soul is gedurfd, maar de combinatie werkt wel.
Het nummer kan tellen als pepmiddel voor de hele plaat. Die wakeupcall had gerust wat langer mogen duren, want Solastalgia is er opnieuw eentje dat doet indommelen van verveling. De bedoelingen om experimenteel uit de hoek te komen zijn er wel, maar daar blijft het in dit geval dan ook bij.
Op ‘Yeah Ghost’ staan ruim geteld drie waardige songs, dus een niet te missen hebbeding is dit album zeker niet. Moest het er toch belanden, dan kan het dienst doen als feeëriek achtergrondmuziekje om uw Creaclub- of Tupperwareavonden in een loungy sfeertje te laten baden. Het is maar een tip. En dan nu graag een dubbele espresso om er weer helemaal bovenop te raken, alstublieft.
27 oktober 2009